“คุณครับ…” เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลสะกิดคนที่ยืนมองภาพจากกล้องวงจรปิดผ่านหน้าจอแบบตาไม่กระพริบ
แม้ในตอนที่เห็นแล้วว่าคนที่เขาตามไม่ได้เป็นลมแบบที่เขาคิดก็ยังจะมองหาว่ามีใครมาพาเธอไปหรือเปล่า ตัดมาที่กล้องอีกตัวที่มองเห็นคนที่เขาเป็นห่วงแทบบ้า เพลงยืนนิ่งเหมือนมองอะไรบางอย่างจนภีมพลต้องถามคนที่คุ้นชินกับพื้นที่ออกไป
“ตรงจุดที่ผู้หญิงคนนี้มองมันคืออะไรครับ ทำไมเขาถึงดูสนใจขนาดนั้น”
“อ๋อ ฝั่งนี้เป็นโซนที่มีร้านค้า ด้านหน้าเป็นร้านขายน้ำมะพร้าว นี่แหละร้านที่คุณซื้อมาเลยครับ เมียผมชอบ กินประจำเหมือนกัน” คนฟังตาร้อนผ่าว แปลว่าที่เพลงยืนนิ่งแปลว่าเพลงเห็นเขา เธอรู้ เธอเห็น แต่เธอเลือกที่จะไป เลือกที่จะทิ้งเขาไว้ตรงนี้โดยไม่บอกลากันเหมือนเดิม
เหมือนหนึ่งปีที่ผ่านมา!
“คุณครับ…”
“ขอบคุณมากนะครับ” ภีมพลบอกลาก่อนจะก้าวออกมาจากห้องนั้น ความว่างเปล่าที่ได้รับทำให้เขากลับไปรู้สึกแบบเดิม โดดเดี่
