@คฤหาสน์ประภากร
“เป็นไงบ้าง จริงๆ ถ้าภีมไม่ไหวไม่ต้องลงมาก็ได้นะ” อลิซมองคนตรงหน้าอย่างห่วงใย ครั้นพอรู้ตัวว่าคำพูดของเธอมันทำให้เข้าใจได้หลายความหมายก็รีบเปลี่ยนคำพูดใหม่
“หมายถึงถ้าหายดีค่อยเจอกันก็ได้”
“ไม่เป็นไร เราไหว” อลิซฝืนยิ้ม การที่ภีมพลปฏิเสธที่จะให้เธอขึ้นไปด้านบน มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขารู้สึกแบบไหน ที่จริงรู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาไม่เหมือนเดิม พอมาวันนี้ทุกอย่างมันยิ่งตอกย้ำให้ชัดเจนขึ้น
“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ภีมพลวางแก้วน้ำอุ่นหลังจากที่ยกขึ้นมาจิบ ใบหน้าหล่อเหลาแม้จะซีดมากเพราะพิษไข้กำลังเล่นงานกดรับเบาๆ
“ว่า”
“ภีมรู้สึกยังไงที่เรากลับมา” คำถามทำให้อีกคนชะงัก กลับมาเจอกันเป็นปีแล้ว คำถามนี้มันไม่เร็วไปเลยสักนิด เขารู้ว่าอลิซไม่มีใคร การที่เธอชวนเขาไปทานข้าว ไปดื่มหรือไปไหนมาไหนด้วยกันการันตีชัดเจนว่าตอนนี้อลิซไม่มีใคร หากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ย่อมมีหวัง แต่
