เจย์เดนไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของจันทร์เจ้า เขากลับถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างใจเย็นๆ มองดูเธอไม่ให้คลาดสายตาเหมือนงูจงอางมองเหยื่อ แววตาโหดเหี้ยมใจร้ายของเขาทำให้เธอยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม
“ถอดเสื้อผ้าเธอออก แล้วก็ช่วยตัวเองให้ฉันดู”
คำสั่งของเขาทำให้น้ำตาเธอหยุดไหลทันที เธอหยุดชะงักไปกับคำสั่งของเขาอย่างตกตะลึง
“ทำยังไงก็ได้ ให้ฉันอยากเxดเธอ ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะเป่าหัวไอ้สามคนนั้นซะ” ทวนคำสั่งอีกครั้ง เขาจะโรคจิตไปมั๊ย กับสิ่งที่เขาให้ทำ
“หนูไม่ทำ! ทุเรศไปมั๊ย” เธอมองเขาด้วยความรังเกียจขยะแขยง เขาไม่เหมือนคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ที่เธอเคยรัก
“ไหนบอกว่าจะทำทุกอย่างไง ก็ดี ไอ้พวกสามตัวนั้น ที่มันทำงานพลาด ฉันจะได้ไม่ต้องเก็บไว้”
พูดจบเขาก็เดินตรงปรี่ไปจะใส่เสื้อผ้า จันทร์เจ้าที่กำลังกดดันอย่างหนัก ก็ต้องยอมในที่สุด เพราะเธอไม่อยากเห็นใครจะมาเจ็บหรือมาตายเพราะเธออีกแล้ว
“หนูยอมแล้ว ฮึก!
