“ฉันมีนัดกินข้าวกับว่าที่คู่หมั้น”
เขาแสยะยิ้มราวกับจะเยาะเย้ยเธอ หญิงสาวชะงักไปมือที่ตักข้าวแอบสั่น แต่ก็คงแค่เล็กน้อยเท่านั้น จนแทบจะสังเกตไม่ได้ ก่อนจะเสมองไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ จนชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด
“วันไหนที่ฉันแต่งงาน นางบำเรอแบบเธอคงก็หมดความหมาย ถ้าฉันแต่งวันไหน คนแรกที่ฉันจะบอกก็คือเธอ”
เธอกินจะกินข้าวต่อไปอย่าไม่สะทกสะท้าน ทั้งที่ใจเธอมันเจ็บไปหมดแล้ว แต่จะมีประโยชน์อะไรในการแสดงความอ่อนแอมาให้คนอย่างเขาเห็น เธอรู้ดีว่าที่ผ่านมาเป็นแค่ฝันล้มๆแล้งๆของเธอ ความฝันที่ต้องตื่นมารับรู้ความจริงอย่างเช่นทุกวันนี้ เธอกินต่อได้ไม่กี่คำก็ต้องอิ่ม มันกลืนไม่ลงจริงๆ เลยตัดสินใจวางช้อนและกินน้ำ มื้อนี้เป็นมื้อที่ทรมานที่สุดในชีวิตเธอ แม้อาหารจะอร่อยแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถรับรู้รสมันได้อีกต่อไป ทุกอย่างมันขมปร่าไปหมดสำหรับเธอ
“อิ่มแล้ว งั้นก็ทำหน้าที่ต่อ คงรู้นะ ว่านักโทษแบบเธอมีหน้
