แต่ละวันแต่ละคืนที่ผ่านไป จันทร์เจ้าเริ่มผ่ายผอมแม้ตอนนี้เธอได้ออกจากห้องที่ไม่มีแม้แต่แสงสว่างลอดมาได้ มาเป็นห้องด้านล่าง ที่มีหน้าตาพอเห็นแสงเดือนแสงตะวันบ้าง แต่เธอก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เดินไปไหนมาไหนตามลำพัง และหน้าห้องมีลูกน้องเขาคุมแน่นหนาแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย ราวกับเธอกำลังติดคุกอยู่ ถ้าไม่มีอาทิตย์ เธออาจจะตัดสินใจ ทำอะไรโง่ๆลงไปแล้ว เพราะเธอรับสภาพตอนนี้ไม่ไหว เธอได้รับอนุญาตให้เจออาทิตย์บ้างถ้ามาเฟียหนุ่มอารมณ์ดี
.
.
.
วันนี้ตื่นเช้ามาเป็นวันที่เธอเวียนหัว บ้านหมุน จนต้องลุกขึ้นรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“อ้วกกก!!! แหวะ!!”
เสียงดังมาจากในห้องน้ำ ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้น เขารีบวิ่งเข้าไปดูเธอด้วยความเป็นห่วง พลางลูบหลังให้อย่างลืมตัวด้วยความตกใจ
“เป็นอะไร สำออยแต่เช้า”
สภาพหญิงสาวหมดเรี่ยวหมดแรง จนต้องทรุดตัวนั่งลงในห้องน้ำ ท่าทีของเธอทำให้เขาขมวดคิ้ว หรือว่าเธอจะท้อ
