คำพูดของขนมผิงทำให้ทุกสายตาหันมองไปทางซน
“หาหมาอะไรซน” เดย์เอ่ยถามซนเสียงแข็ง
“ขอโทษนะคะพี่เดย์คือก่อนหน้านี้ซนทำหมาของชาวบ้านหลุด ผิงก็เลยมาช่วยซนหา”
“แล้วทำไมไม่บอกพี่เงียบอยู่ทำไม!” เดย์เริ่มดุจนแสดงออกทางสีหน้า
“ตอนนั้นซนตกใจที่รู้ว่าผิงหายตัวไปก็เลยไม่ทันได้พูด”
“แล้วไหนตอนนั้นบอกว่าจะไปตามคนมาช่วยหาไง แล้วทำไมไปเสียนานเลยล่ะ” ขนมผิงถามสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจอีกหนึ่งคำถาม
“คือระหว่างทางที่เราไปตามคนเจ้าหมาตัวนั้นก็โผล่ออกมาพอดี แล้วเราก็คิดว่าอีกเดี๋ยวผิงก็น่าจะออกมาเราก็เลยไม่ได้เดินกลับไป”
“แล้วซนไม่คิดว่าเราจะรอบ้างเหรอ”
“ขอโทษนะผิง” ซนเอ่ยเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด
“ช่างเถอะ แต่รอบหน้าถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกช่วยนึกถึงคนที่เขารอด้วยนะไม่ใช่คิดจะให้ช่วยก็ช่วยคิดจะหายก็หาย”
“เข้าใจแล้ว ขอโทษจริงๆ นะ”
เรื่องที่พลาดตกลงไปก็เพราะความสะเพร่าของเธอเองขนมผิงจึงไม่ได้โกรธอ
