หลังจากโทรไปบอกเพื่อนว่าจะเข้าเรียนสายหน่อยแต่ละคนก็ถามขึ้นมาทันทีว่าทำไม พอเธอเล่าทุกอย่างให้ฟังเพื่อนสนิทอีกสามคนก็รีบมาหาเธอที่คณะสัตวแพทย์ทันที
“ไม่ใช่แสนซนละ นี่มันแสนโซชัดๆ!” อังเปาสบถอย่างหัวเสีย
“ฉันยังไม่เข้าใจเลยว่าฉันไปทำอะไรให้ซนทำไมซนถึงทำกับฉันแบบนี้”
“ไม่ต้องเดาให้เปลืองสมองหรอก มานู่นละ” ลูกตาลว่าพลางจ้องไปยังอีกคนที่กำลังเดินเข้ามา
ซนเดินก้มหน้าตามเดย์เข้ามายังโต๊ะม้าหินหลังอาคารเรียน ตรงนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านนักจึงเหมาะสำหรับการพูดคุย
“พี่เดย์พาซนมาที่นี่ทำไมคะ”
“จะแสร้งอินโนเซ้นท์อีกนานไหม” อังเปาเดินเข้าไปประจันหน้ากับแสนซนอย่างใกล้ชิดจนแทบจะสิงได้อยู่แล้ว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมต้องมาหาเรื่องกันด้วย”
“เหอะ! นี่ว่าอีน้ำเน่ามันสตอแล้วนะ เจอแสนโซเข้าไปน้ำเน่าก็น้ำเน่าเถอะ” คนเก็บอารมณ์ไม่อยู่เริ่มพูดมากจนถูกนะโมดึงแขนให้กลับมายืนข้างตัวเอง
“ซน
