ทำให้ปลายรุ้งหัวหมุน จากที่จะด่าว่าเขาให้มากกว่านี้ก็คิดคำด่าไม่ออก ได้แต่ร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขาจนลำนำสุดท้าย
เสียงหอบๆ ของคนที่พลิกตัวลงนอนเคียงข้างทำให้ปลายรุ้งเหลือบมอง เธอยังหอบน้อยๆ ไม่ต่างจากเขา หญิงสาวเริ่มขยับตัว อยากหาผ้าห่มหรืออะไรมาคลุมกาย
“นาย แก้มัดให้ฉันก่อน มันเจ็บนะ” ชานนท์พลิกตัวนอนตะแคง มองเรือนร่างเปลือยเปล่าของภรรยาตามพฤตินัย เสื้อตัวสวยที่เขาทึ้งจนขาดยังคาอยู่ที่แขนของเธอ เรือนร่างสาวมีร่องรอยจ้ำแดงเพราะเขาเผลอทำรุนแรงเอากับเธอ
“มะ... มองอะไร” เธอพลิกกายหนีหันแผ่นหลังให้เขาด้วยความอาย มือบางยิ่งพยายามดึงก็ยิ่งเจ็บ เพราะเชือกที่มัดอยู่แน่นเกินไป ยิ่งกลางกายของเธอยิ่งเจ็บร้าวจนน้ำตาไหลอย่างหักห้ามไม่อยู่ ทั้งความเสียใจถาโถมเข้ามาอย่างหนัก
“ฉันขอโทษ” เขาเริ่มรู้สึกผิด และเริ่มรับรู้ถึงปัญหาที่จะตามมา ความรับผิดชอบที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
“พูดว่าขอโทษคำเดียวแล้วมั
