ปัง…
เสียงประตูคอนโดปิดลงช้าๆ ก่อนร่างบางจะถอดรองเท้าทิ้งไว้หน้าประตูและเดินเข้าไปในห้องแบบคนไม่มีเรี่ยวแรง ทั้งที่ไม่ใช่ร่างกายที่เหนื่อยแต่เป็นหัวใจที่มันหนักอึ้ง
ฝนด้านนอกเริ่มเทลงมาโดยไม่มีสัญญาณเตือน ลมแรงพัดกระทบกระจกระเบียง เสียงฟ้าร้องคำรามสะท้อนเข้ามาในห้องอย่างเงียบงัน ไมอาทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กคว้ารีโมตขึ้นมากดเปิดทีวีแต่ไม่ได้ตั้งใจจะดูอะไรเลยจริงๆ
‘วันนี้ฉันมีธุระด่วน เดี๋ยวกลับมากินเธอทีหลัง’
ธีสิสมาส่งเธอที่คอนโดและทิ้งท้ายประโยคนั้นเอาไว้ แต่ที่จมอยู่ลึกลงไปกว่านั้นคือ…คำพูดที่เขาเอ่ยกับเธอบนรถ
“แล้วเธอไม่คิดเหรอว่าที่ฉันเป็นแบบนี้…”
“เพราะฉันหวงหน่อยเหรอ”
หวงเธองั้นเหรอ? เธอตั้งคำถามขึ้นมาในใจ มือเล็กกอดหมอนข้างบนโซฟาแน่น หัวใจที่เคยแข็งแกร่งมาโดยตลาด เริ่มอ่อนตังลงเพียงเพราะคำว่า ‘หวง’ ที่หลุดออกจากปากเขา
เธอรู้ดีว่าเขาคงพูดโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมเธอถึงต้องใจเต
