ร่างบางนั่งพิงพนักโซฟาเงียบๆ ดวงตาเหม่อลอยออกไปนอกระเบียง แสงแดดเช้าส่องลอดม่านเข้ามาบางเบาตกกระทบกับใบหน้าสวยหวานที่นอนไม่เคยเต็มอิ่มสักวัน นับตั้งแต่วันที่หลุดพ้นจากการเป็นของกำนัลของธีสิส
ผ่านมาแล้วหลายวัน ทั้งเธอและเขาไม่มีการติดต่อกันใดๆ ปกติเขาจะเป็นฝ่ายส่งข้อความมาหา หากแต่หลังจากวันนั้น…กลับเงียบกริบ
มันดีแล้วใช่ไหม…
เขาทำตามที่เธอร้องขอแล้ว เขา ‘ปล่อย’ เธอไปจริงๆ แต่ทำไมหัวใจของเธอถึงยังคงเฝ้ารออะไรบางอย่าง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดว่า ‘อยากไป’ เองแท้ๆ
เธอสะบัดไล่ความคิดที่มีต่อเขาออกไปเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโซนห้องครัว มือเล็กเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาแล้วเทลงแก้ว จากนั้นยกขึ้นดื่มจนหมด
ติ๊ง…
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอวางแก้วน้ำในมือลง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยหัวใจที่สั่นไหวเพราะคิดว่าเป็นเขา…แต่กลับไม่ใช่
“คาดหวังอะไรอยู่ไมอา” เธอพึมพำกับตัวเองเบา
