Empire Rich
ปัง…
เสียงประตูเลื่อนเปิดเบาๆ ไมอาก้าวเท้าเข้ามาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ร่างเล็กในชุดเดิมจากค่ำคืนที่หนักหนาสาหัสแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพยุงตัวเองให้ยืนตรง
เธอกอดช่อดอกไม้แน่นเหมือนเด็กที่เกาะตุ๊กตาตัวโปรดไว้ไม่ยอมปล่อย กลิ่นหอมจางๆ จากดอกไม้ที่เริ่มช้ำยังติดอยู่ปลายจมูก มันเป็นสิ่งเดียวที่บอกว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน
หญิงสาวถอดรองเท้าอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสลิปเปอร์แล้วเดินผ่านโถงเข้ามาในห้องนั่งเล่นโดยไม่เปิดไฟเพิ่ม มีเพียงแสงสลัวจากโคมตรงมุมห้องที่เปิดทิ้งไว้ จากนั้นหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา แผ่นหลังบางพิงพนักอย่างหมดแรง มือยังคงกอดช่อดอกไม้ไว้ไม่ยอมวาง ดวงตาคู่เศร้าสบกับเพดานว่างเปล่าเหมือนกำลังจ้องมองอะไรสักอย่างที่ไม่มีอยู่จริง
เธอเป็นอิสระแล้ว แต่ทำไม…หัวใจกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม?
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าค่อยๆ ไหลอาบแก้มปราศจ
