“ไมอาต้องการไปจากพี่”
น้ำเสียงของไมอาสั่นเครือ แผ่วเบาแต่หนักแน่นที่สุดเท่าที่เธอจะเค้นมันออกมาได้ ธีสิสเลิกคิ้วขึ้นเพียงเล็กน้อย ความเงียบวูบหนึ่งก่อนเขาจะเอ่ยออกมาเสียงต่ำ
“หึ พูดอะไรที่มันเป็นไปได้มากกว่านี้หน่อย” เขายิ้มนิดๆ มุมปากคล้ายหัวเราะเยาะบางอย่างที่เธอพูด
หญิงสาวกลั้นหายใจ ฝืนไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดลอดริมฝีปาก ความเจ็บในหัวใจตีตื้นขึ้นมาจนแทบหายใจไม่ออก เธอกะพริบตาช้าๆ สะกดน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลซ้ำ
“ไมอารู้ค่ะว่าพี่ธีสิสต้องไม่ยอม แต่ไมอาไม่ไหวแล้วฮึก! ทรมานไม่ไหวแล้ว! แล้วพี่ก็ไม่ต้องพูดแล้วว่าไมอาเป็นแค่ของเล่น เพราะไมอารู้ตัวเองดี…” เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา มือบีบช่อดอกไม้แน่นอย่างระบายความเจ็บปวดออกไปจากใจ
“…” ธีสิสยังคงยืนมองหน้าไมอาอย่างเงียบๆ แววตาคมเข้มไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมานอกจากความเฉยชา
“ปล่อยไมอาไปได้ไหมคะ ไมอาแค่อยากหายไปจากโลกของพี่ แค่นั้น…”
“แล้วถ้าฉันบอกว
