สองวันต่อมา
เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนก้องไปทั่วโถงทางเดิน ไมอาเดินตรงไปยังห้องทำงานของพ่อด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งเรียบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยหวาดระแวง เธอรู้ดีว่าสิ่งที่รออยู่หลังบานประตูนั้นไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา” เมื่อได้รับอนุญาตร่างบางจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของคนเป็นพ่อ ดวงตาคู่สวยมองแผ่นหลังคนตรงหน้าพลางจิกกระเป๋าตัวเองแน่นจนเป็นรอยเล็บ ไมอาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดลึกๆ แล้วก้าวเข้าไปยืนกลางห้อง
“พ่อเรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ”
สิ้นเสียงประโยคของไมอา เสียง เพียะ! จากฝ่ามือหนักๆ ก็ฟาดลงบนแก้มนวลใสเต็มแรง เสียงตบก้องสะท้อนในห้อง ร่างบางเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนเจ็บปวด
“อย่าคิดนะว่าการที่ฉันยกแกให้คุณธีสิสแล้ว แกจะมาปีกกล้าขาแข็งกับฉันได้!”
ไมอายืนนิ่ง กำมือแน่นข้างลำตัว พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอไม่ได้ตอบโต้อะไร แค่เงยหน้ามองคนที่ควรเป็น
