“มิได้มองว่าข้าเป็นเพียงสตรีไร้ค่าหากไร้พลังหรือเพคะ?”น้ำเสียงหวานใสสะอึกสะอื้นเอ่ยราวกับตัดพ้อ
หัวใจบุรุษกระตุกก่อนจะโน้มหน้าคมคายลมมาจุมพิตหน้าผากนวลเนียนแล้วเอ่ยว่า…
“เหตุใดจึงคิดเช่นนั้น เจ้ามิใช่สตรีไร้ค่าและไม่มีทางเป็นเช่นนั้น อย่าได้ดูถูกตนนักเลย ข้ามิรู้เลยว่าเจ้าตีความหมายถ้อยคำเป็นห่วงเป็นใยของข้าเช่นนั้น”
…โชคดีเหลือเกินที่ข้าถามไถ่ มิเช่นนั้นนางก็คงจะเอาไปคิดน้อยออกน้อยใจอยู่หลายวัน ดีไม่ดีอาจจะวางแผนหนีหายไปจากข้าเลยก็เป็นได้ ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นใจข้าคงแตกสลายแน่…
“ห่วงใยข้าหรือเพคะ?”นางเอ่ยคอถามด้วยแววตากระต่างใสเคล้าน้ำตา อันตัวหยางระบายรอยยิ้มก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนอีกครั้ง
“หากการกระทำของข้ามิใช่การเป็นห่วงเป็นใยเจ้า แล้วควรเรียกว่ากระไรเล่า?”
“ทรงเอ็นดูหม่อมฉันใช่หรือไม่เพคะ”
คราวนี้อันตงหยางส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบา ๆ แล้วส่ายหน้ากับคำถามมากมายของนาง อีกทั้งยังเป็นค
