“คิดจะนอนตรงนี้รึไง” ถามเสียงห้วน
“จะนอนตรงไหนคุณก็ไม่ต้องมาสนใจหรอก รู้แค่ว่าฉันไม่ทำให้งานของคุณเสียก็พอแล้ว”
“เฮอะ!” กัญจน์แค่นเสียงเยาะขึ้นจมูก “คิดว่าฉันรู้ไม่ทันมารยาของเธอรึไง ทำเป็นมานอนเจ็บอยู่ตรงนี้ คงอยากจะเรียกร้องความสนใจจากฉันล่ะสิ ทำไม...อยากให้ฉันอุ้มขึ้นไปนอนในห้องรึไง?”
“คุณพูดบ้าอะไร” มธุมาสทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง ขนตางอนที่ชุ่มชื้นเหนือดวงตาแดงก่ำมองเขาอย่างเอาเรื่อง “คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลที่ใครก็ต้องสนใจรึไง”
ทั้งๆ ที่เธอพยายามนับหนึ่งถึงร้อย แสร้งทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยินแล้วแท้ๆ แต่เขาก็ยังมีความสามารถหาเรื่องกันไม่เลิก ถ้อยคำที่ใช้เหยียดหยามก็แสนจะเจ็บแสบจนเธอทนฟังต่อไปไม่ไหว
“ถ้าไม่ใช่ก็ขึ้นไปนอนที่ห้อง อย่ามานอนเกะกะลูกตาฉันแถวนี้”
มธุมาสกัดเนื้ออ่อนภายในปากจนห้อเลือด อารมณ์ย่ำแย่อ่อนแอจนถึงขีดสุดแล้ว กลัวว่าถ้ายังเถียงกับเขาต่อไปอีกแค่คำสองคำ เธอคง
