มธุมาสที่ถูกความเจ็บปวดถั่งโถมรุมเร้าจนหมดเรี่ยวแรง ดวงตาพร่าเลือน แต่สติกลับเด่นชัดเพราะคำพูดของคนที่คอยจับมือเธอไว้ไม่ห่าง น้ำเสียงที่อ่อนโยนและสัมผัสอบอุ่นราวกับต้องการรับความเจ็บปวดทั้งหมดจากเธอไปไว้ที่เขาแทนหากทำได้ เสมือนยาใจขนานวิเศษที่ทำให้เธอมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณแม่คะ หายใจเข้าลึกๆ แล้วเบ่งค่ะ”
หญิงสาวทำตามแพทย์พยาบาลแนะนำ สูดลมหายใจเต็มปอดแล้วออกแรงเบ่งอีกครั้งสุดตัว หมดลมหายใจเฮือกสุดท้าย
“อ๊าาาาา...”
และแล้วเสียงที่เธอกับเขาเฝ้ารอคอยก็ดังขึ้นแจ่มชัดก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องคลอด เป็นเสียงร้องจ้าของเด็กทารกที่ไพเราะและน่าฟังที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยได้ยิน
เป็นเสียง ‘ลูก’ ของเรา
“ได้ลูกสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมากๆ เลยค่ะคุณพ่อคุณแม่” เสียงนางพยาบาลบอกกับคู่สามีภรรยาแสดงความยินดี ก่อนจะยื่นลูกน้อยให้พวกเขาได้เห็นชัดๆ
กัญจน์มองเด็กทารกตัวแดงๆ ที่มีขนาดตัวเล็กมาก ดวงตาน้อยๆ
