มือเล็กทั้งสองข้างถูกจักรทิพย์ยึดไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่ออีกฝ่ายจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวหล่อนอย่างรวดเร็ว และชั่วเสี้ยวนาทีมนตระการก็ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นคล้องลำคอหนาอย่างกลัวตก ในขณะที่ขาทั้งสองข้างตีกลางอากาศ
“คุณจักรปล่อยมนนะคะ”
จักรทิพย์เมินคำพูดของมนตระการ เขาอุ้มหญิงสาวจนมาถึงแคร่ไม้ไผ่อีกตัวที่คนงานผู้หญิงกำลังนั่งล้อมวงแบ่งขนมที่จักรทิพย์ซื้อมาและเป็นฝีมือของมนตระการ โดยบริเวณดังกล่าวมีเด็กๆ ที่เป็นลูกของคนงานช่วงอายุราวๆ ห้าถึงแปดปีกำลังวิ่งไล่จับกัน จักรทิพย์ปล่อยให้มนตระการได้นั่งบนแคร่ไม้ไผ่
“ฝากหน่อย คนรับใช้ที่บ้านฉันเอง”
“ได้ค่ะนาย”
คนงานหญิงคนหนึ่งตอบรับ สีหน้าของจักรทิพย์ดูเรียบนิ่ง ทว่าแววตาของเขากลับพริบพราวตอนที่หันมามองสีหน้าบึ้งตึงของมนตระการ และเขาก็เดินจากไปปล่อยให้มนตระการตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าคนงานหญิ
