ราวๆ สี่ทุ่มเศษจักรทิพย์กับคนงานก็แยกย้ายกัน ฤทธิ์เหล้าป่าทำเอาจักรทิพย์มึนหัวไม่น้อย เขาเลยตัดสินใจไม่ขับรถกลับบ้าน อาศัยนอนที่บ้านพักของปกิตแทน
“ตามสบายนะครับคุณมนไม่ต้องเกรงใจ ขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้”
“ขอบคุณค่ะพี่ปกิต”
มนตระการเอ่ยขอบคุณตอนที่รับผ้าห่มผืนใหญ่มาจากมือปกิต อันที่จริงเจ้าของบ้านบอกให้หญิงสาวกับจักรทิพย์เข้าไปนอนที่ห้องนอนของเจ้าตัว แต่มนตระการเกรงใจเลยปูฟูกนอนที่ห้องรับแขกแทน และแน่นอนว่าพื้นที่อีกฝั่งของฟูกมีจักรทิพย์จับจองเรียบร้อยแล้ว
“จะคุยกันอีกนานไหม ฉันอยากนอนแล้ว”
น้ำเสียงหงุดหงิดออกมาจากปากของคนที่นอนกอดอกอยู่บนฟูก ปกิตไม่ถือสาอะไร เขาออกจะขำขันเสียมากกว่า สงสัยจะมีคนกำลังหึงเมียหนึ่งอัตราแล้วกระมัง
“ผมไปนอนแล้วนะครับคุณมน เดี๋ยวผมปิดไฟให้”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ปกิต”
“สักที”
จักรทิพย์พูดขึ้นก่อนที่มนตระการจะทันได้เอ่ยจนจบประโยคดีด้วยซ้ำ หญิงสาวอยากจะหยิกให้อีก
