เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเขาก็พบปริญญามานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของอีกฝ่ายอิดโรยราวกับไม่ได้พักผ่อน คงจะเป็นห่วงธิญาดามากไม่ต่างจากเขา
“มานานแล้วเหรอครับ”
“พี่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง ได้คุยกับหมอนิดหน่อย”
“หมอว่าไงบ้างครับ” พีรดนย์รีบถามทันที เพราะหวังว่าจะมีความคืบหน้าอาการของแฟนสาว
“อาการของเกรซทรงตัว ไม่ได้แย่ลง”
“คุณหมอบอกไหมครับ ว่าเกรซจะได้ออกจากห้องไอซียูเมื่อไหร่”
“ยังเลย นี่คุณพ่อคุณแม่ท่านก็อยากมาเยี่ยม แต่พี่บอกว่ารอให้เกรซได้ออกจากห้องไอซียูก่อนค่อยมาจะดีกว่า ยุกับนาก็อยากมาเหมือนกัน แต่พี่ห้ามไว้”
“ครับ ผมเห็นด้วย มาตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ รอให้เกรซออกจากห้องไอซียูก่อนดีกว่า”
“เมื่อกี้ตำรวจที่ดูแลคดีของเกรซโทรมาหาพี่ บอกว่าเจอตัวคนที่ชนเกรซแล้ว แต่ฝ่ายนั้นขับรถหนีจนไปชนต้นไม้อาการสาหัส”
“ดีแล้วครับ ใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้น คนที่จิตใจเลวทรามแบบนั้น ตายไปซะได้ก็ดี เอ่อ…” พีรดนย์ชะ
