ประตูห้องนอนของธิญาดาถูกเปิดเข้ามาอย่างแผ่วเบา โดยที่เจ้าของห้องสาวนอนหลับสนิทไม่รู้ตัวเลยสักนิด พีรดนย์ยืนมองเจ้าของใบหน้าสวย และเรือนร่างอันแสนงดงามที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่นั้นด้วยแววตาลึกซึ้ง แม้ยามหลับเธอก็ยังสวยจนยากจะละสายตา ชายหนุ่มนั่งลงที่ขอบเตียง เป็นจังหวะเดียวกับที่ธิญาดาพลิกกายตะแคงมาทางเขาและลืมตาขึ้น
“กรี๊ด” พีรดนย์รีบใช้ฝ่ามือปิดปากหญิงสาวเอาไว้ ก่อนที่คนทั้งคอนโดจะแตกตื่นเพราะเสียงกรีดร้องของเธอ ร่างกลมกลึงในชุดนอนบางเบาดิ้นสุดแรงด้วยความกลัว จนเขาต้องรีบกระซิบบอก
“เกรซ นี่ผมเอง” ธิญาดาชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ผมเอง พีรดนย์” เมื่อแน่ใจว่าคนในอ้อมกอดรับรู้แล้วว่าเป็นเขา พีรดนย์จึงดึงมือที่ปิดปากเธอไว้ออก แล้วเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง
“คุณ”
“ผมเอง”
“คนบ้า เกรซตกใจหมดเลย” ธิญาดาใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบแผงอกคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งโล่งใจและเสียขวัญ ก่อนที่น้ำตา
