ไม่นานขวัญก็มาถึงบ้าน
ณ บ้านธารานี บ้านหลังขนาดกลางไม่ใหญ่โตนัก
ขวัญข้าวยืนตัวแข็งอยู่ตรงเฉลียงหน้าบ้านเก่า กลิ่นอับชื้นและฝุ่นเก่าเกาะตามขอบหน้าต่าง มันไม่เหมือนบ้านอบอุ่นที่เธอจำได้ในวัยเด็กอีกต่อไปแล้ว
~ครืด~
เสียงลากกระเป๋าลากใบใหญ่ครืดคราดบนพื้นปูนหยาบทำให้ขวัญข้าวสะดุ้ง ก่อนจะเห็น วรรณี แม่เลี้ยงของเธอกำลังดันกระเป๋าออกมาพร้อมสีหน้าโล่งอก ราวกับกำลังหนีออกจากคุก
วรรณีพูดเสียงเบาแต่แฝงด้วยความเย้ยหยัน
“ตระกูลนี้ไม่มีอะไรเหลือให้ฉันอีกแล้ว…ลาก่อนนะจ้ะ ลูกขวัญ”
เสียงหวาน ๆ แต่เต็มไปด้วยพิษสงนั้นทำให้ขวัญข้าวกำมือแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ
ขวัญข้าวเสียงสั่นด้วยความคับแค้น
“นี่คุณหลอกพ่อฉันมาตลอดใช่ไหม…”
วรรณีหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่รู้สึกผิดแม้แต่นิด
วรรณีหัวเราะเบา ๆ อย่างดูแคลน
“ช่วยไม่ได้…ก็พ่อแกมันโง่นี่นา…ไว้ใจฉันทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งบ้าน ทั้งชีวิต”
ขวัญข้
