เช้าหลายวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านผืนบาง เวธัสกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนผ้าอ้อมให้น้องคิน ขณะที่เจ้าตัวเล็กเตะขาไปมาเหมือนกำลังจะออกซ้อมไปแข่งกีฬาโอลิมปิก
ขวัญข้าวนั้น ยืนพับผ้าอยู่ปลายเตียง พลางถามผู้เป็นสามี
“พี่เวย์ พี่แน่ใจนะคะ ว่าจะพาน้องออกไปเที่ยววันนี้…”
เวธัสผูกผ้าอ้อมเสร็จ หันมามั่นใจเต็มร้อย
“แน่ใจ! ลูกเราอายุครบสองเดือนแล้ว เปิดโลกกันหน่อยไหมลูก!”
ขวัญข้าวยิ้มอย่างเอ็นดู
“แต่เขายังพูดไม่ได้ จะไป ‘ว้าว’ อะไรได้ล่ะคะ?”
เวธัสอุ้มลูกขึ้นอ้อมแขนแน่นหนา
“เขาไม่พูด แต่เขาจะมอง เขาจะจำ! ใช่ไหมลูก พ่อจะพาไปดูเป็ด ดูห่าน ดูตู้ปลา!”
น้องคินส่งเสียงร้อง
อ้อ…แอ้… แปลว่า “ก็ลองดูละกันนะพ่อ”
สวนสัตว์เล็ก ๆ ย่านชานเมือง
เวธัสเตรียมทุกอย่างราวกับพร้อมออกรบ ทั้งรถเข็นเด็กสีเทาเข้ม ผ้าคลุมกันแดด หมวกใบเล็ก และเป้สะพายหลังที่ดูเหมือนพร้อมจะปีนยอดเขาเอเวอเรสต์
ขวัญพูดเสียงตกใจ
“พี
