อีกด้าน ณ โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์ ช่วงเช้า
แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดลงมาบนโต๊ะกินข้าวยาวที่เป้ กัน ราม และเพื่อน ๆ อีกสามคนกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ กลิ่นข้าวเหนียวหมูทอดลอยแตะจมูก แต่กลับไม่มีใครแตะอาหารตรงหน้าแม้แต่นิด
เป้ถอนหายใจเบา ๆ
“พ่อขวัญเสียแล้วว่ะ…เมื่อคืนตอนตีหนึ่ง โมเมโทรไปบอก”
เสียงเขาเบา แต่ชัดพอให้ทุกคนชะงัก
กันนิ่งไปอึดใจ
“จริงเหรอวะเป้…ขวัญโอเคไหม”
“ใครจะไปโอเคล่ะวะ แต่โมเมบอกขวัญยังพยายามเข้มแข็งอยู่ พ่อเขาเป็นมะเร็งสมอง…กำลังผ่าตัดแต่ไม่รอด”
เป้พูดพลางก้มหน้า เหมือนพยายามกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ แม้จะไม่ได้สนิทกับขวัญที่สุด แต่ก็เป็นรุ่นน้องในคณะเดียวกัน อยู่ร่วมกันมาหลายเดือน เห็นหน้าตากันบ่อย ๆ ไม่มีทางไม่สะเทือนใจ
จากนั้นเพื่อนอีกคนก็พูดเสริม
“งั้น…เราควรไปงานศพปะวะ อย่างน้อยก็แสดงน้ำใจ”
เป้พยักหน้า
“กูว่าจะรวมเงินกันด้วย ช่วยออกค่าดอกไม้ ค่าของใช้ในงานอะไรแบบ
