อีกด้านหนึ่งของเวธัส บริเวณหน้าบ้านธารานี
เวธัสนั่งอยู่ในรถยนต์หรู ทอดสายตาออกไปยังรั้วบ้านสีซีดของครอบครัวธารานี นิ้วมือเรียวยาวกดอ่านข้อความจากรามที่เพิ่งส่งมาซ้ำอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร
ข้อความจากรามเพื่อนสนิทของเขาเองเขียนส่งมาว่า
“ไอ้เวย์ พ่อขวัญเสียแล้วนะ จะไปวัดมั้ย?”
แต่แทนที่จะหักพวงมาลัยไปทางวัด เขากลับขับรถตรงมายังบ้านของขวัญ บ้านหลังเก่าที่เขาเคยมาเยี่ยม “ข้าว” อยู่หลายครั้งในอดีต
ไม่รู้ว่าทำไมขาของเขาถึงเหยียบคันเร่งพามาที่นี่ ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่อะไรบางอย่างในอกมันบีบแน่น มันเหมือนเขาคิดถึง “ใครบางคน” ที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว
เวธัสได้แต่พึมพำกับตัวเองในรถ
“ก็แค่อยากมา… ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม…”
เขาจอดรถนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้านสักพัก มองดูรั้วเก่าที่เคยถูกทาสีฟ้าอ่อนที่ตอนนี้กลายเป็นซีดจาง ราวกับเวลาพรากเอาความอบอุ่นไปจนหมด
ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ มองซ้ายมองขวาเล
