ตอนเย็น
แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดผ่านกระจกบานใหญ่ของห้องพักฟื้น กลายเป็นแสงสีทองอ่อนที่อบอวลอยู่ในห้อง ขวัญข้าวกำลังนั่งพิงหมอนบนเตียง อ่านหนังสือที่โมเมซื้อมาให้ ส่วนเวธัสก็นั่งอยู่ไม่ไกลนัก กำลังจัดเสื้อผ้าที่เธอใช้แล้วลงตะกร้าอย่างเงียบ ๆ
เงียบ…แต่ก็ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ขณะนั้นเองเวธัสพูดขึ้นเบา ๆ
“เย็นแล้ว…ออกไปเดินเล่นไหมขวัญ อากาศดีนะ”
ขวัญข้าวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ แวบแรกเธอลังเลนิดหน่อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดเสียงเบา
“ค่ะ…อยากไป…”
เวธัสยิ้ม ก่อนจะรีบลุกขึ้น
“งั้นพี่ไปขอรถเข็นจากพยาบาลแป๊บเดียว เดี๋ยวมา”
ขวัญข้าวมองตามแผ่นหลังของเขาที่ก้าวฉับ ๆ ออกไปจากห้อง…ในใจเธอแอบคิดว่า ไม่ว่าเวย์จะพยายามเปลี่ยนไปแค่ไหน ท่าทางรีบร้อนเหมือนเด็กของเขาก็ยังอยู่เหมือนเดิม
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา เวธัสก็กลับเข้ามาพร้อมรถเข็นคันใหม่เอี่ยม เขาเดินตรงมาหาเธออย่างภูมิใจ ยื่นมือออกมาเหมือน
