บทที่3 sadly and sadly
1336 คำ
บทที่3
sadly and sadly
@คอนโดชฎา
ปึก! ปั่ง!
หลังจากที่ฉันกลับมาถึงคอนโดตัวเองแล้ว ฉันก็ปิดประตูในห้องนอนเสียงดังสนั่นด้วยความเกรี้ยวโกรธและโมโหที่โง่พาตัวเองไปเจอผู้ชายที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวอย่างตาบ้าตฤณจนเก็บน้ำตาไม่ไหว
ใช่ เขาคือไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากหน้าตาและเงิน แล้วมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันเหมือนคนใจง่ายเอากับคนอื่นไปทั่วแบบนั้นหะ! ฉันนะ...มีแค่เขาคนเดียวตลอดเวลาที่อยู่ในความสัมพันธ์ห่วยแตกนั้นตลอดเลยน่ะ
ฮึก!
พอกันทีเถอะไอ้ความทรงจำบ้าบอคอแตกพวกนั้น ฉันจะลบมันออกไปให้หมดเลย
“ฮึกฮรื่อ”
แอ๊ดดดด~
“ชฎา...มึงโอเคใช่ไหม”
ขวับ!
ฉันหันขวับไปด้านหลังตัวเองทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงของยัยมีนาดังอยู่ข้างหลัง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตาพร้อมวิ่งโผเข้าไปกอดมัน...
หมับ!
“ยัยมีน~ ฮรื่อ!!”
“ฮึกฮรื่อ~ ทำไมวะมีน ทำไมคนอย่างกูถึงต้องไปรักคนแบบเขาด้วยว่ะ ฮรื่อ~ แล้วทำไมพอกูจะมูฟออนจากเขาได้กูกลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ”
ฉันไม่ไหวแล้ว วินาทีนี้ฉันขอร้องให้แล้วกอดคอยัยมีนาเพื่อปล่อยน้ำตาที่มันกลั้นไว้ต่อหน้าผู้ชายคนนั้นหน่อยเถอะ
T_T
ชีวิตฉันนอกจากโดนพ่อแม่ทิ้งให้เป็นเด็กกำพร้าแล้วทำไมต้องมาเจอต้องมาพัวพันกับผู้ชายที่ไร้จิตใจอย่างอีตาบ้าตฤณด้วย แล้วหนำซ้ำตอนนี้ยังต้องมาอุ้มท้องลูกของเขาอีก T_T
“ใจเย็นๆน่ะมึง ค่อยๆพูด มึงเป็นอะไรไหนบอกกูมาสิ”
ยัยมีนาพูดพร้อมกับลูบหลังฉันเบาๆ แล้วคือยิ่งยัยมีนาอ่อนโยนกับฉันเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งกลั้นน้ำตาไม่อยู่เท่านั้น
ก็เลยได้แต่กอดมันแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารต่อไป ร้องจนพอใจฉันก็ผละออกจากยัยมีนาแล้วมองหน้ามันทั้งน้ำตาแทน ก่อนจะบอกเรื่องราวทั้งหมดให้มันฟัง
“มีน...ฮึก! กูท้อง...กูท้องกับตฤณ แล้วเมื่อกี้กูไปหาเขา กูไปบอกเขาว่ากูท้องกับเขา แต่มึงดูสิ่งที่เขาตอบกูมาดิ เขาตอบกูมาว่ากูท้องกับเขาจริงๆเหรอ ไหนละหลักฐาน ฮึก! มึง ตลอดเวลาที่กูรู้จักเขาอ่ะ กูไม่เคยไปยุ่งกับใครเลยน่ะเว้ย แล้วหลังจากที่แยกกันอะมึงก็เห็นว่ากูเอาแต่ซึมคิดถึงเขาตลอดเวลา”
O_o!!!
“นี่มึงท้องเหรอชฎา!” ยัยมีนาเบิกตาโตตกใจทันทีที่ฉันบอกมันว่าฉันท้อง
“อื้ม กูท้อง” ซึ่งฉันก็พยักหน้ายืนยันให้มันไป
“...” เท่านั้นแหละอาการเด๊ดแอร์ก็เกิดขึ้นกับยัยมีนาทันที เพราะยัยมีนาเงียบกริบชนิดที่เสียงแอร์ยังได้ยินหลังจากที่ฉันยืนยันคำตอบออกไป เงียบจนฉันแอบหวั่นใจว่ามันจะด่ากราดฉันเหมือนตอนที่รู้ว่าฉันตกลงเป็นคู่นอนของตฤณอย่างตอนนั้นหรือเปล่า
ใช่ ฉันกับยัยมีนานะเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุด และมันก็เป็นเพื่อนที่คอยเคียงข้างฉันตลอด ทุกเรื่องราวในชีวิตฉันของฉัน ฉันแชร์ให้ยัยมีนารู้หมด เช่นเดียวกับยัยมีนาที่แชร์เรื่องราวในชีวิตของมันให้ฉันรู้เหมือนกันเราเลยไม่เคยมีความลับต่อกัน
“...ที่มึงเอาแต่อ้วก นอนซึมมาหลายวันเนี้ยเพราะแพ้ทองสินะ ไม่ใช่เพราะไอ้ความเครียดเรื่องหางานอะไรของมึงใช่ไหม” ยัยมีนาพูดเสียงอ่อนลงกว่าตอนแรกมากจนฉันปรับตัวแทบไม่ทัน แต่เอาเถอะดูเชิงมันไปก่อนเผื่อว่าระเบิดกำลังจะปะทุ
“ตอนกูไม่รู้ว่าท้อง กูก็คิดว่าเพราะเครียดนั่นแหละ แต่ตอนนี้ก็น่าจะเพราะแพ้ท้องอะมึง”
“เฮ้อ~ แล้วเอาไงทีนี้ไปบอกเขาแล้วเขาจะรับผิดชอบไหม”
พระเจ้าโล่งอกไปทีที่ยัยมีนาแค่ถอนหายใจออกมาแต่ไม่ตะเบ็งเสียงด่ากราดใส่ฉันแบบวันนั้น
“รับ เขาจะรับผิดชอบแต่หลังจากคลอดออกมาแล้ว” ตอบเสร็จฉันก็ก้มหน้ามองเท้าตัวเองทันที เพราะไม่กล้าจะมองหน้ายัยมีนาตรงๆ
อีกทั้งไม่กล้ายืนตรงๆ เพราะกลัวน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มเบ้าตาตอนนี้ไหลออกมาด้วย ไม่รู้สิพอนึกถึงประโยคนั้นที่ออกจากปากของเขาแล้วก็รู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกอะ
“อีกตั้ง9เดือนเลยน่ะชฎา แล้วระหว่างที่มึงตั้งท้องละ ใครจะดูแลมึง”
ฟึบ!
“มึงไง”
ฉันเงยหน้าขึ้นทันควันแล้วชี้ไปที่ยัยมีนาตาแป๋วเมื่อมันถามว่าใครจะดูแลฉันระหว่างที่ท้อง
ก็ต้องมันนั่นแหละ เพราะชีวิตฉันก็มีแต่มันคนเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้ ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร
“มึงฟังกูน่ะ ตั้งใจฟังดีๆ” อะไรของยัยมันเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าจริงจังเหมือนมีเรื่องให้ฉันต้องเสียน้ำตาอีกแบบนี้ล่ะ
“กู...ต้อง...ไป...ทำงานบริษัทลูกที่เมืองนอกแบบไม่มีกำหนดกลับ”
“โฮ~ กูไม่เอา กูไม่ยอม กูไม่ให้มึงไป มึงไปแล้วกูจะอยู่กับใคร แล้วใครจะดูแลกูกับลูกละ ฮรื่อ~”
ฉันกระทืบเท้าปึงปังอยู่กับที่พร้อมปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายฟ้าดินทันทีที่รู้ว่ายัยมีนาต้องไปทำงานต่างประเทศแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียว!
ฮึก! ทำไมอะ ทำไมพระเจ้าต้องทำกับฉันแบบนี้ พระเจ้าจงเกลียดจงชังอะไรฉันนักหนา ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย นี่ฉันยังอกหักไม่หายแถมพึ่งมารู้ตัวว่าจะได้เป็นแม่คนในเวลาไม่นาน ฉันยังมีเรื่องช็อกให้เสียน้ำตาอีกเหรอ
รู้ไหมว่าถ้ายัยมีนาไปต่างประเทศแบบไม่มีกำหนดกลับเท่ากับฉันต้องเป็นหญิงสาวท้องกลมที่โดดเดี่ยวที่สุดในโลกเลยน่ะ!
T_T
“มึงหยุดร้องไห้แล้วก็กระทืบเท้าเป็นเด็กได้แล้วชฎาเดี๋ยวลูกมึงก็ไหลออกมาไม่ทัน9เดือนหรอก มึงเป็นแม่คนแล้วน่ะ ฮึบเข้าไว้...”
“ฮึก!”
“กูบอกว่าให้ฮึบไง”
“ก็มันฮึบยากอะ มึงดูชีวิตกูตอนนี้ดิ เป็นมึงมึงจะฮึบไหวไหม”
“เออหน่ายังไงก็ฮึบไว้ก่อน ร้องไห้เยอะเดี๋ยวหน้าแม่งก็บวมอีก”
ยัยมีนาพูดพร้อมจับแขนของฉันไว้แล้วใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน
“เพราะมึงนั่นแหละ...” ฉันว่ามันแล้วเบะปากยื่นอย่างแง่งอนที่บังอาจทิ้งฉันให้เผชิญโลกคนเดียว ก่อนจะสงบสติอารมณ์แล้วถามมันในเวลาต่อมาว่ามันต้องเดินทางไปวันไหน ฉันจะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้... “แล้วมึงจะไปวันไหน”
“พรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้! ยัยมีนา! ยัยบ้าเอ๊ย! แล้วใครจะพาฉันไปฝากครรภ์ละ! ฮรื่อ~”
“โอ๊ย มึงหยุดร้องสักทีเถอะชฎากูปวดหัวไปหมดแล้วเนี้ย”
ยัยมีนาขมวดคิ้วทำหน้าเครียดด้วยความเหนื่อยใจพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนที่ฉันร้องไห้โวยวายอีกครั้ง ส่วนฉันนะเหรอ ในตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้วเพราะฉันรู้สึกสิ้นหวังจนอยากไปผูกคอตายใต้ต้นมะเขื่อให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“นั่นมึงจะไปไหนอีกชฎากลับมาก่อน”
“ปล่อยกูกูอยากตาย~ ฮรื่อ T_T กูจะไปผูกคอตายใต้ต้นมะเขื่อ มึงอย่าห้ามกูมีน”
“เฮ้อ~ ก่อนจะตายมึงคงจะทุกข์ทรมานมากอะเนอะ”
- ผู้เขียน
