บทที่12
แม่เด็กมันวอน
หลายชั่วโมงต่อมา...
Chada part
ฉันนอนกะพริบตาปริบๆ มองเพดานห้องบ้าง ผนังห้องบ้าง ท้องฟ้านอกห้องบ้าง คือมองไปทั่วอะยกเว้นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างตฤณคนเดียวที่ฉันไม่อยากมอง
ไม่รู้สิเวลาที่ฉันมองหน้าของเขาแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดอะ หงุดหงิดที่หลายชั่วโมงก่อนเขาคุยกับพยาบาลคนสวยคนนั้น หงุดหงิดที่หลายชั่วโมงก่อนเขาลงไปซื้อกาแฟกับส้มนาน
ใช่ ฉันหงุดหงิดและหงุดหงิดมากด้วย ไม่รู้ว่านี้คืออาการของคนแพ้ท้องหรือเปล่าแต่ถึงจะไม่ใช่ฉันก็หงุดหงิด เพราะฉันไม่ชอบที่เห็นเขาคุยกับคนอื่น รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันและไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของเขาแต่ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี
ถึงจะเป็นพยาบาลก็ไม่ได้! คนเดียวที่เขาคุยได้คือฉัน เป็นไงฉันงี่เง่าใช่ไหม ก็น่าจะอย่างนั้น ตอนนี้เวลานี้ฉันเป็นแบบนั้นจริงๆ
บางครั้งไม่ได้อยากจะเป็นน่ะคนงี่เง่าอะแต่ไม่รู้สิมันสับสนอะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ฉันเหมือนคนที่
