บทที่30
แม้จะรู้ว่าต้านความรู้สึกไม่ไหว
20 นาทีผ่านไป....
หลังจากที่ลูกพีชบอกว่าจะนอนกับผมพร้อมกับแม่ของเธอแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จเรียบร้อยแล้วเดินขึ้นไปนอนบนเตียงที่มีพวกเธอนอนกันอยู่
"ปะป๊ามาแล้ว หนูอยากให้ปะป๊าอ่านนิทานก่อนนอนให้หนูฟังได้ไหมคะ หนูฟังมามี๊อ่านจนเบื่อแล้วค่ะ" ทันทีที่ร่างกายของผมเอนไปกับเตียง ลูกพีชที่นอนอยู่ตรงกลางก็หันมาขอให้ผมอ่านนิทานก่อนนอนให้เธอฟัง ซึ่งสำหรับผมแล้วแน่นอนมันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่กับแม่ของเธอนั้น..."ลูกพีช เมื่อกี้มามี๊ก็อ่านให้หนูฟังแล้วไงคะ" ใช่ครับ ชฎาหันมาดุลูกสาวของผมตาแข็ง
"แต่หนูอยากให้ปะป๋าอ่านให้ฟังอีกรอบนี่ค่ะ"
"แต่มามี๊อ่านให้หนูฟังแล้ว หนูจะฟังทำไมหลายรอบคะ"
"มาครับ เดี๋ยวปะป๋าอ่านให้หนูฟังจนเช้าเลย...ดีไหม"
"เย้ ปะป๋าของหนูใจดีจังเลยค่ะ"
หลังจากที่ผมพูดเอาใจลูกพีชจบ ผมก็ชำเลืองสายตาไปที่ชฎาซึ่งกำลังนอนมองผมกั
