เขาไปหาตากับยาย จนหล่อนได้รับรู้เรื่องราวเข้าใจผิดของเขาจากคำบอกเล่าของพิสุทธิ์นภา ยอมรับว่าแค่ได้ยินว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเกิดจากความเข้าใจผิด หล่อนก็ให้อภัยเขาทันที อยากจะกลับไปหาเขา ไปซบหน้ากับอกและร้องไห้คร่ำครวญตามประสาผู้หญิงอ่อนแอให้สาแก่ใจ รวมทั้งร้องไห้ด้วยความดีใจว่าหล่อนได้รับความอ่อนโยนจากเขาแล้ว ได้พี่ซันคนเดิมเมื่อ 5 ปีก่อนกลับคืนมา
แต่หล่อนก็ไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะคำว่า ‘ผู้หญิงต้องมีศักดิ์ศรี’
ซึ่งหล่อนก็ไม่รู้หรอกว่าแค่ไหนกันที่เรียกว่ามีศักดิ์ศรี แต่หล่อนก็เริ่มต้นด้วยการไม่กลับไปหาเขา เริ่มต้นงานใหม่ที่ปางไม้ของพ่อเลี้ยงพงษ์นภดล ได้รู้จักผู้คนกลุ่มใหม่ๆ ได้เรียนรู้อะไรหลากหลายอย่าง และก็ได้เห็นความรักของพ่อเลี้ยงที่มีต่อฟองฟ้า
ที่สำคัญหล่อนได้เรียนรู้การอยู่ด้วยตนเองโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร อยู่ที่นี่หล่อนมีงานทำ สิ้นเดือนก็โอนเงินเข้าบัญชีตากับยาย ยังนึกขอบคุณจองจุนที่ช่ว
