ไฮสคูลเเห่งหนึ่ง
เกือบห้าโมงเย็นที่ฉันคลุกตัวในโรงเรียน ช่วงนี้ใกล้สอบเเล้วอาจารย์เร่งติวกันใหญ่ ซึ่งถามว่าสมองของเบบี้รับทันไหม ...บอกเลยว่าไม่ เเล้วก็ไม่มีทางด้วย
อ่า ปวดหัว
"มีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า"ฉันถามนีน่าที่เธอยืนมองฉันอยู่ เเค่คนบิดขี้เกียจจะมาหน้ากันทำไม
"อะไรวะ.." รามเข้ามาสะกอดเเขนฉันยิกๆ
"เปล่า"เธอตอบกลับเเต่ก็ยังไม่เลิกจ้องฉัน เเบบนั้นมันยิ่งกว่าหาเรื่องซะอีก
ฉันก็พอจะเข้าใจน่ะนะว่าสังคมเเบบนี้มันก็ต้องมีคนประเภทเธออยู่ด้วย เเต่สังคมมันคงไม่น่าอยู่เท่าไหร่ถ้ามีคนเเบบยัยนีน่าเกินสองคน
"ฉันกล้าตบเธอนะบอกเลย"ฉันพูดขึ้นเเล้วเท้าเเขนมองเธอกลับ ทำเอากลุ่มพวกเธอรีบสลายตัวกันอย่างรวดเร็ว
เก่งเเค่กับพวกนั่นเเหละเเม่คุณ!
คราวก่อนหน้านี้ฉันก็เเค่ปล่อยให้ตายใจไปก็เท่านั้นเเหละ ครั้งนี้ไม่ไว้หน้าใครเเล้วนะบอกเลย
"เบใจเย็น... เป็นไรวะเนี่ย"รามถามฉัน ..เหอะ มันยังมีหน้ามาถามอีก
