"อยู่เเบบนี้สักพักเถอะนะ ...เเค่เเปปเดียว"
ฉันนิ่งไปพักนึง เหมือนคนด้านบนเองก็เงียบจนน่าใจหาย ..อย่ามาทำเเบบนี้ใส่กันได้ไหม ขอร้อง
"ฉันว่าพอเเค่นี้เถอะ ฉันอยากกลับบ้านเเล้ว.."ฉันพูดพลางผละออกจากเขา กอดนานกว่านี้ฉันได้คิดมากหนักกว่าเก่าเเน่
"คืนนี้นอนค้างห้องฉันไหม"เขาถามฉัน ดีได้ไม่กี่นาทีเองนะคชานนท์!
"พี่นี่มันดีได้เเค่เเปปเดียวจริงๆ!" ฉันง้างมือจะฟาดเขาเเต่เจ้าตัวกลับรับมันได้ทัน สีหน้าเขาตอนนี้ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ
"ฉันไม่ได้หมายความเเบบนั้นนะ..."
"เเล้วหมายความว่ายังไง"ฉันถามกลับ เเต่พี่คิงเอาเเต่หลบตาฉัน อารมณ์เขาดูซอฟท์ลงเยอะเลย..
"..ก็เเค่ ...ฉันก็เเค่ ช่างเถอะ เธอควรกลับบ้านได้เเล้ว" เขาเหมือนจะพูดอธิบายอะไรบางอย่างเเล้วก็เงียบไป เหลือเเค่คำถามที่ให้ฉันหาเองต่อไป ว่าเขาจะพูดอะไรต่อกันเเน่
"อืม"
ฉันกระโดดลงมาก่อนจะสังเกตเห็นใกล้ๆว่าหน้าของพี่คิงมีรอยเเดงๆ รอยฝ่ามือคนนี่เเห
