เมื่อต้องกลับมาเคลียร์งานหลายเรื่องที่บริษัทเป็นอาทิตย์ ทุกครั้งที่ว่างจากการทำงาน เจ้านายของกมลก็ไม่เป็นอันทำอะไร นอกจากหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาลูกชาย แม้ช่วงเวลากลางวันจะรู้ดีว่าลูกชายไปโรงเรียนก็ตาม ก็ยังไม่วายจะโทรไปหาเพราะอยากได้ยินเสียงแม่ของลูก
“เสือกครับ”
“ขอโทษครับ” กมลยิ้มทะเล้นรีบเดินออกจากห้อง ตรัยคุณจึงก้มหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์ตามเดิม นั่งมองดูรูปที่ตัวเองแอบถ่ายพิมพ์มาดาและน้องพร้อมยามเผลอ เห็นรอยยิ้มของแก้วตาดวงใจทั้งสองก็พลอยยิ้มออกมา
ส่วนคนที่ถูกคิดถึงทั้งสองคน ตอนนี้กำลังช่วยกันติวหนังสืออย่างขะมักเขม้น น้องพร้อมทำหน้าที่อ่านหนังสือให้มารดาฟัง นิ้วเล็กชี้ไปตามอักษรทีละตัวตามปากที่ขยับอ่าน พิมพ์มาดาก็คอยนั่งลุ้นช่วยลูกไปอีกแรง สมพรที่นั่งเอนหลังอยู่บนโต๊ะไม้สักก็พลอยลุ้นตามไปด้วยไม่ต่างกัน เมื่อน้องพร้อมอ่านจบในประโยคสุดท้ายทั้งแม่และตาก็พลอยโล่งใจปรบมือให้กำลังใจ
“เก่งมากเ
