กรองแก้วก้มหน้าถอนหายใจเฮีอกใหญ่ แล้วขบกรามแน่นเพื่อระงับความวู่วาม แววตาที่นิ่งเงียบแปรเปลี่ยนเป็นสีนิลราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อให้แหลก ฉีกร่างให้เป็นชิ้นๆแล้วเอาไปโยนให้สัตว์ป่าได้กิน ตอนนี้ในหัวของกรองแก้วมีแต่ความคิดว่าจะฆ่าฟาบิโอด้วยวิธีไหนดีจะได้ให้มันสาสมกับความเลวที่ฟาบิโอได้ก่อเอาไว้กับเธอและครอบครัว
แผ่นหลังที่สั่นเทิ้มด้วยความเสียใจถูกปลอบประโลมด้วยสองมืออุ่นที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงหา ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างๆกันกับกรองแก้วพลางพูดว่า
"เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร..เพราะเวรย่อมระงับได้ ด้วยความไม่มีเวร..หาระงับได้ด้วยเวรไม่..แต่ถ้า"
ไพลินขยับตัวให้มาอยู่ตรงหน้าแล้วเลื่อนมือมาจับตรงปลายคางของกรองแก้วช้อนขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้แววตาได้สบกัน ก่อนจะพูดออกไปใหม่
"เป็นมัน..." ไม่ทันที่ไพลินจะได้พูดจบประโยค เป็นกรองแก้วที่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวกับประโยคนั่นคือใบมี
