คนของผม
2002 คำ
บาร์สุดหรู
"มาแล้วหรอท่านประธานใหญ่"กำพล เพื่อนสนิทของปฐวีเป็นเจ้าธุระกิจส่งออกพืชผลทางการเกษตรรายใหญ่ของจังหวัด
"อืมม.."ปฐวีตอบสั้นๆพร้อมกับรับแก้วเหล้าที่กวีส่งให้ กวีเป็นเพื่อนที่สนิทอีกคน
กวีทำธุระกิจ อสังหา ทั้งสามคนเรียนมาด้วยกัน และแยกยายกันไปเรียนต่างประเทศและกลับมาเจอกันในช่วงทำธุระกิจและค่อยช่วยเหลือกันมาตลอด
"รอบนี้มาคนเดียวหรอวะ"กวีถามขึ้นเพราะปกติจะมีประเวศมานั้งดื่มด้วยตลอด
"ฉันมากับเลขา"
"เลขา"กวีกับกำพลพูดผสานเสียงพร้อมกันขึ้นมา
"ผู้หญิง"กำพลพูดขึ้น
"ผู้ชาย"กวีตอบกลับ
"ใครผิดเป็นเจ้ามือมื้อนี้"กำพลกล่าว
"ได้เลย"กวีตอบ
พร้อมกับหันไปหาปฐวี เพื่อขอคำตอบปฐวีที่กำลังกระดกเหล้าสบายใจพร้อมกับส่ายหน้า
"รอดูเองแล้วกัน"ปฐวีตอบ
พูดยังไม่ทันขาดคำ
"สวัสดีค่ะ"มายมิ้น เอ่ยทักทายพร้อม
ชายหนุ่มทั้งสามหันไปมอง โดยอัตโนมัติ
มายมิ้นมาในชุดมินิเดสคล้องคอโชว์แผ่นหลังกระโปงสั้นเหนือเข่า สีดำทำให้ขับผิวที่ขาวอยู่แล้ว ขาวขึ้นไปอีก ใบหน้าใสถูกแต่งแต้มมาอย่างสวยงาน ผมถูกรวบไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นลำคอระหง
สามหนุ่มมั่วแต่ตะลึกในความสวย
"มาแล้วหรอ"เป็นปฐวีที่เอ่ย พร้อมกับคิดในใจ
(นี้เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้เลขาของเขาขึ้นไปเปลี่ยนชุด)
"นี้มายมิ้นเลขาประจำตัวของฉัน"ปฐวีกล่าวเน้นๆ สองหนุ่มหันมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม พวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานปฐวีไม่เคยมีอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน
คงจะไม่ใช่แค่เลขาแล้วมั่ง
"สวัสดีครับคุณมายมิ้นผมกำพลเป็น
เพื่อนกับท่านประธานของคุณครับ เรียกผมว่าพลก็ได้ครับ"กำพลกล่าวพร้อมกับยื่นมือส่งไปให้ มายมิ้นที่เตียมจะยกมือไหว้ตองเปลี่ยนมาจับมือแทน
ปฐวีมองมาเพื่อนด้วยสายตาพิฆาต
"สวัสดีครับผมกวีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"กวีกล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไปเหมือนที่กำพลทำ
มายมิ้นยื่นมือออกไปสัมผัสตอบ
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ เรียกมิ้นเฉ่ยๆก็ได้ค่ะ"มายมิ้นกล่าว
"จะนั้งกันได้ยัง"ปฐวีกล่าวเสียงเข้ม
ทั้งหมดเลยนั้งลงยังโซฟากำมะหยี่ ลักษณะโครงเป็นรูปตัวซี มายมิ้นนั้งลงข้างปฐวี โดยมีกำพลกับกวีนั้งอีกฝั่งหนึ่งที่ติดกับปฐวี
"คุณมิ้นดื่มได้ใช่ไมครับ"กำพลถามเพือที่จะได้ชงเหล้าให้หญิงสาว เหล้านอก ที่ดีกรีแอลกอฮอล์ไม่ธรรมดา
"ได้ค่ะ"มายมิ้นตอบ
เวลาผ่านไปสักพัก แอลกอฮอล์ในร่างกายเริ่มทำงาน ทำให้การคุยมีอรรถรสเพิ่มมากขึ้น เสียงดนตรีสดขับร้องด้วยทำน้องสบายๆฟังเพลินๆ ทำให้มายมิ้นรู้สึก เพลิดเพลินไปกับการดื่ม ส่วนหนุ่มๆก็คุยเกียวกับธุระกิจ ที่มายมิ้นเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องจงไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไรมาก แต่หนุ่มๆก็จะค่อยชวนคุยอยู่ตลอด แก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่กำพลส่งให้มายมิ้น ทำให้ใบหน้าหล่อนเริ่มแดงตาเยิ้มๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
"เบาๆเถอะเดี๋ยวก็เมาหรอก"ปฐวีหันมาทำเสียงดุใส่เลขาสาวสวย แถมตอนนี้ยังเซ็กซี่ขยี้ใจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้ดูชั่งยั่วยวนเข้าไปอีก
"คุณ...บอกมิ้นเองให้ถือว่าคุณพามาเที่ยวและพรุ้งนี้คุณอนุญาตให้มิ้นตื่นสายได้ดดด..."มายมิ้นตอบกลับด้วยเสียงที่ยานยาวกว่าปกติ ปฐวีรู้ทันทีว่าหญิงสาว เข้าสู่สภาวะที่เมาแล้ว (มันหน้าตีก้นนัก)ปฐวีคิดในใจ
"เต็มทีเลยครับถ้าคุณมิ้นเมาเดี๋ยวผมจะดูแลเองอย่างดีเลยครับ"กำพลกล่าวขึ้นยิ้มๆ
"ไม่ต้องเสือกคนของกู กูดูแลเอง"ปฐวีพูดขึ้น กำพลหัวเราะเสียงดัง เขาแย่เสือได้สำเร็จ
"มึงก็ไปแย่มันทำไมวะไอพล"กวีกล่าว มองตาก็รู้ใจกันอยู่แล้วว่าเพื่อนของเขาคิดยังไงกับเลขาสาวสวย
"มิ้นขอตัวไปเจ้าห้องน้ำสักครู่นะคะ"หญิงสาวกล่าว
"ไหวเเน่นะ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไม"ปฐวีกล่าว
"ไม่เป็นไรค่ะ.. สบายมากขอตัวกันนะคะ"
หญิงสาวกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นเดินตรงไปยังทางไปห้องน้ำ เธอเดิรผ่านโต๊ะไหนก็จะมีสายตาของ บรรดาเสี่ยๆมองตามหลังอย่างเจ้าเล่ห์ มายมิ้นเดินมาถึงห้องน้ำก็เข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอยู่ พักใหญ่เธอรู้ว่าเธอเริ่มเมา เลยนั้งเรียกสติตัวเองอยู่สักพักหนึ่ง
ทางด้านปฐวียก นาฬิกาขึ้นดูรอบที่2หลังจากที่หญิงสาวไปเข้าห้องน้ำ ผ่านไป 15นาทีแล้วเธอยังไม่ออกมาเลย
"เลขาแกไม่หายไปไหนหรอกน้าา"
เป็นกำพลอีกเช่นเคยที่พูดขึ้นยิ้มๆ เพื่อนเขาเป็นเอามากเหมื่อนกันแฮะ
ทางด้านมายมิ้นหลังจากสติเริ่มกลับมาเธอก็ออกมาจากห้องล้างมือแล้วหันซ้าย
หันขวา เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการเซนิดหน่อย
"สวัสดีครับคนสวย"พอพ้นประตู้ห้องน้ำหญิงออกมาก็มีชายหนุ่มวัยกลางคนยืนอยู่เอ่ยทักขึ้น
มายมิ้นมองสำรวจว่าเขาคุยกับใคร
"ผมคุยกับคุณนั้นแหละ"เขากล่าวยิ้มๆด้วยสายตาเจ้าเลห์
"เออออ...ค่ะ"มายมิ้นตอบกลับ
" ให้เกียรติผมได้เลี้ยงเหล้าคุณหน่อยได้ไมครับ"
"ขอโทษด้วยนะคะดิฉันไม่สะดวกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"มายมิ้นกล่าวตัดบท
"เดียวก่อนสิครับผมชื่อเสี่ยสาทร เป็นผู้กว้างขวางในจังหวัดนี้จะไม่ทำความรู้จักกันไว้หน่อยหรอครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ"มายมิ้นกล่าวพร้อมกับกำลังจะเดินออกมาจากมุมนั้น
"คุยกันก่อนสิครับ ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย"
เสียสาทรกล่าว พร้อมกับ เอื้อมมือมาจับข้อมือหญิงสาวไว้ มายมิ้นตกใจมาก สะบัดมือออก แต่ก็ไม่หลุด เสี่ยสาทรยังคงจับไว้แน่น
"นี้คุณปล่อยฉันนะ"หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีพูดออกไปเสียงเเข็ง
"อย่าเล่นตัวหน่อยเลย ผมมีให้คุณได้ทุกอย่างนะถ้าคุณตามใจผม"หญิงสาวบิดข้อมือเเรงขึ้นรู้สึกขยะแขยงไอเสี่ยบ้านี้เต็มทน
"ไม่...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวเริ่มเสียงดังขึ้น
"ปล่อยมือคนของผมเดี๋ยวนี้"
"คุณวี"หญิงสาวกล่าวด้วยความดีใจ
เสี่ยสาทรเห็นว่าเป็นใครที่มาขัดจังหวะเขาก็รีบปล่อยมือหญิงสาวทันที มายมิ้นรีบไปหลบหลังและเกาะแขนปฐวีไว้เเน่น ปฐวีรับรู้ได้ถึงความกลัวที่ส่งผ่านมือบางที่ยืนเกาะเเขนเขาอยู่ ทำให้เขายิ่งเจ็บใจเสี่ยสาทรเพิ่มมากขึ้น
"เออ...สวัสดีครับคุณปฐวี"เสี่ยสาทรกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก เขารู้จักปฐวีดีนักธุระกิจหนุ่มไฟเเรง ผู้มีอิทธิพลในวงการธุกิจ ที่ใครก็ไม่อยากมีปัญหากับเขา
"ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าเธอเป็นคนของคุณ"
"ไม่ว่าจะกับใครคุณก็ไม่ควรทำรุ่มร่ามกับผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาไม่เล่นด้วย"ปฐวีกล่าวเสียงเเข็ง
"เออ..ทราบแล้วครับ ผ..ผมขอตัวก่อนนะครับ"พูดเสร็จเสี่ยชีกอก็รีบเดินหลังออกไป ปฐวีหันมามองหญิงสาว
"เป็นอะไรหรือป่าว"เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว เธอรีบปล่อยแขนชายหนุ่ม
"ไม่เป็นไรค่ะ"ปฐวีมองคนตรงหน้า เขาคิดถูกที่ตัดสินใจเดินออกมาตามหญิงสาว
(ไอเสี่ยสาทรเราต้องได้เจอกันอีกแน่)
ชายหนุ่มขบกราบไว้แน่น เพื่อเก็บ อารมณ์ โกรธ
"เรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะ"เขาพูดพร้อมกับ คว้ามือหญิงสาวแล้วพาเดินกลับไปที่โต๊ะ
"เกิดอะไรขึ้น"กลับมาถึงโต๊ะกวีเห็นสีหน้าของทั้งสองไม่ปกติเท่าไหร่
"ไอเสี่ยสาทร กูจะเล่นมันมึงดูให้กูที "ปฐวีพูดแค่นี้พวกเขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น หล่นหาที่แท้ๆไอเสี่ยสาทรเอ้ย กวีพยักหน้ารับ สักพักทุกอย่างก็เข้าสู่ สถานการณ์ปกติ ยิ่งดึกก็ยิ่งคึกคัก
มายมิ้นนั้งฟังเพลงเพลินๆ จิบเหล้าชิวๆ
แต่ก็รู้สึกมึนๆแล้วเหมื่อนกัน ปฐวีที่สังเกตุอาการของเลขาสาวอยู่ตลอด
ชุดมินิเดสสั้นเวลานั้งก็สั่นมากพออยู่แล้ว
ยิ่งตอนนี้มีแอลกอฮอล์ในรางกายทำให้เจ้าตัวขาดการระมัดระวังมากขึ้นไปอีก
"ใส่ไว้"ปฐวีถอดเสื้อคลุมแล้วนำไปคลุมไหร่ให้หญิงสาว
"มิ้นไม่หนาวสักหน่อยค่ะคุณวี"ออกร้อนๆด้วยซ้ำไป
"ผมบอกให้คุณใส่ไว้"ปฐวีพูดขึ้นอีก
"ใส่ไว้เถอะครับคุณมิ้น เดี๋ยวคน
แถวนี้ควันออกหูพวกเราจะลำบากกันหมด"กำพลกล่าวยิ้มๆ มายมิ้นงงกับคำพูดของกำพลแต่ก็ยอมใส่เสื้อไว้แต่โดยดี
(หอมจัง)มายมิ้นได้กลิ่นน้ำหอมจากเสื้อชายหนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนเวลาร่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน เลขาสาวของเขาก็เมาได้ที่เเล้วปฐวีเลยบอกลาเพื่อนๆ
"วันนี้กูไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปพักก่อน
เเล้วกัน ถ้าพวกมึงยังไม่กลับก็ตามสบายเเล้วกัน หรือขับรถไม่ไหวจะนอนที่นี้ก็ได้เดี๋ยวให้พนักงานจัดการให้"ปฐวีกล่าว
"ตามสบายคุณมิ้นคงไม่ไหวแล้วแหละ"
กำพลกล่าว หันไปมองเลขาสาวของ
เพื่อนที่นั้งพิงไหร่ของเพื่อนเขาอยู่ ปฐวีประคองกอดเลขาสาวของเขาไว้
"คุณ....ไหวไม"ปฐวีหันไปถามหญิงสาว
"ไหวววว...ค่าาา สบายมากกกก"หญิงสาวตอบพร้อมกับพยายามลุกขึ้น ด้วยความไม่มั่นคง ปฐวีส่ายหน้าพร้อมกับลุกขึ้นมาประคองหญิงสาวแล้วพาเดินไปยังลิฟท์
มีพนักงานที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งมาเพื่อที่จะช่วยประคองหญิงสาว
"ไม่เป็นไรผมจัดการเอง โต๊ะนั้นลงบัญชีผมและฝากดูเพื่อนผมด้วยถ้าเขากลับไม่ไหวก็เปิดห้องให้นอนที่นี้"ปฐวีกล่าว
"ครับ"พนักงานโค้งรับ
ปฐวีประคองมายมิ้นไปขึ้นลิฟท์ ในลิฟท์ชายหนุ่มตะกองกอดหญิงสาวเอาไว้ในออมแขนแอบก้มลงสูดดมความหอมจากหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อนแบบที่เขาใฝ่หา
มันไปกระตุ้นความรู้สึกบ่างอย่างของชายหนุ่ม เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน ความรู้สึกที่อยากอยู่ใกล้ อยากกอด อยากหอม อยากจูบชายหนุ่มกัดกราม ข่มอารมณ์ตัวเอง
"กลิ่นน้ำหอมท่านประธานหอมจังเลยค่ะ"
มายมิ้นพูดขึ้นเพราะเธอเอาหน้าซุกไว้ที่อกเขาด้วยความครองสติไม่อยู่
"ขอดมหน่อยนะคะ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่มแล้วยิ้มหวาน เพื่อขอคำตอบ
(บ้าเอ้ยยย...เธอกำลังทำให้ฉันคลั่งนะยายเลขา)
"อืมมมม"ปฐวีตอบในลำคอ
"อืมมนี้คือ อนุญาตใช่ไหมมมค่าา"
พูดแล้วก็ก้มหน้าลงไปที่อก สูดหายใจเข้าแรงๆ
"เฮ้อออ..ชื่นจายยยจัง"พร้อมกับหัวเราะคิกคัก ปฐวีอดยิ้มไม่ได้กับการกระทำของหญิงสาว
- ผู้เขียน
