โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด พรรณรายาถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างกระทันหัน ขณะที่ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินเธอมีสติขึ้นมาอีกครั้ง กลิ่นอายของโรงพยาบาล กลิ่นยา กลิ่นความเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศ
"คะ คุณหมอ" พูดเสียงแผ่วกับคนข้างเตียง แม้จะมองเห็นลาง ๆ แต่ชุดสีเขียวนั่นเธอก็รู้ดีว่าคืออะไร "ฉันเจ็บจังค่ะ"
"คนไข้เสียเลือดมาก ต้องเอาเด็กออกนะครับ"
"มะ ไม่นะ" เธอพูดเสียงสั่น แขนเล็กพยายามจะฝืนประคองตัวเองให้จับมือของหมอ เพื่อที่จะบอกถึงความต้องการของตัวเอง เธอไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เธอยังอยากให้ลูกอยู่กับเธอ อยู่ในท้องน้อย ๆ นี้
"คนไข้เสียเลือดมากนะครับ หมอจำเป็นต้องเลือกจริง ๆ และตอนนี้ก็รักษาเด็กทารกไม่ได้จริง ๆ ครับ"
"อย่านะคะ ได้โปรดอย่าทำลูกฉัน ช่วยเขาเถอะนะคะ ฉันมีแค่เขาจริง ๆ ฮึก! นอกจากลูก ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว" คนบนเตียงร้องไห้สะอื้น ความเจ็บปวดในตอนนี้ แม้จะเจ็บปวดปางตายพอกัน แต
