บทที่ : 06 ความเย็นชา
1303 คำ
#ปัจจุบันที่ผ่านมาสิบปีแล้ว
ตลอดเวลาที่ผ่านมันก็ดีนะ ดีมากเลย เขาแสนดี รักเธอมาก เสมอต้นเสมอปลาย สุภาพบุรุษ ทุก ๆ อย่างมันดีจนเธอรักเขามากจริง ๆ รักจนไม่ได้คิดเลยว่าวันนึงจะต้องมีเรื่องบาดหมางกัน หรือจะต้องเลิกกัน เธอไม่เคยคิดเผื่อใจเรื่องนี้เลย เพราะเขารักเธอและเธอก็รักเขา จนมั่นใจว่ายังไงก็ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน
แต่เธอลืมคิดไปว่า อนาคตอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
และก็เหมือนว่าอนาคตที่น่ากลัว ที่เธอไม่เคยคิด มันจะเริ่มขึ้นแล้ว
#โต๊ะอาหาร
พรรณรายานั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหารรอสามีกลับมา ซึ่งเวลานี้เขาควรจะกลับมาได้แล้ว ช่วงนี้เขากลับบ้านผิดเวลาบ่อยมาก ติดต่อไม่ค่อยได้ โทรหาไม่รับ ไลน์ไม่อ่าน พอกลับมาก็จะมีข้ออ้างต่าง ๆ นานาเพื่อให้เธอหยุดตั้งคำถาม ซึ่งมันซ้ำ ๆ เดิม ๆ จนเธอรู้ว่าเขาจะพูดอะไร ถ้าเธอถามอะไรสักอย่าง
กึก ~
"อ้าว ยังรออยู่เหรอ" ภานุชะงักเมื่อเดินเข้าบ้านมาแล้วเห็นภรรยากำลังนั่งรอกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"โทรตั้งหลายสายทำไมไม่รับคะ ?" พรรณรายาถอนหายใจแล้วตั้งคำถามกับสามี ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ทั้งโทร ทั้งไลน์ แต่เขากลับไม่ตอบอะไรมาเลย
"เอ่อ แบตหมดน่ะ พี่ลืมชาร์จ"
"....." เธอมองสามีด้วยสายตานิ่ง ๆ เพราะมันเป็นประโยคเดิม ๆ ที่เขามักจะพูดเวลาถูกเธอตั้งคำถามแบบนี้
"งานพี่เยอะน่ะ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้รับสาย"
พรรณรายาหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจแรง ก่อนจะถามเรื่องอื่นกับเขา เพราะรู้ว่าต่อให้ถามเรื่องเดิมก็จะได้คำตอบเดิม ๆ กลับมาอีกอยู่ดี
"ไม่กินข้าวเหรอคะ ?"
"อ๋อ พี่ไม่ค่อยหิวน่ะ ขอโทษนะ รายากินคนเดียวไปเลย พี่จะขึ้นไปเคลียร์งานที่เอามาด้วยต่อน่ะ" พูดจบภานุก็เดินไป
พรรณรายามองอาหารที่เธอทำเอาไว้หลากหลายเต็มโต๊ะเหมือนอย่างทุกวัน แต่ละอย่างก็ไม่มาก แค่อยากให้เขาได้กินหลาย ๆ อย่างจะได้หายเหนื่อยจากการทำงาน
แต่ดูตอนนี้สิ กับข้าวมันบูดตั้งแต่ยังไม่เสียด้วยซ้ำ เธอตั้งใจทำอย่างดีแต่เขากลับไม่แตะเลย
เขาเปลี่ยนไป แปลกไป เย็นชา อะไรที่เคยเหมือนเดิมมันกลับไม่เหมือนเดิม ความเสมอต้นเสมอปลายที่เคยมีมันค่อย ๆ น้อยลงเรื่อย ๆ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร นั่งคิด นั่งเหม่อ สุดท้ายกับข้าวที่ทำไว้เธอก็ไม่แตะเหมือนกัน มันกินไม่ลงต่อให้มันจะอร่อยรสชาติดีแค่ไหนก็ตาม
มันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
#เวลาต่อมา
เธอกลับขึ้นมาบนห้องนอน ทุกอย่างเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่ สายตาปรายมองไปยังคนบนเตียง ภานุกำลังนอนหลับอยู่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาเข้านอนตั้งแต่ตอนไหน ปกติจะเข้านอนพร้อมกัน หรือไม่ถ้าเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมขึ้นมาสักทีเขาก็จะเป็นฝ่ายลงมาตาม
"อือ เสร็จแล้วเหรอ"
"นอนไวจังนะคะ ไหนว่ามาทำงาน" เธอแกล้งถาม เพราะตอนแรกเขาบอกว่าจะขึ้นมาทำงาน เธอชวนกินข้าวเขาก็เมินใส่ แต่กลับมานอนราวกับคนไม่ได้นอนมานานเนี่ยนะ
"อือ พี่เพลีย ๆ น่ะ เลยอยากนอนพัก"
"....." เธอไม่ได้ตอบกลับ แต่ก็คิดว่ามันคงจะจริงแหละมั้ง เขาทำงานหนักขนาดนั้น จะเหนื่อยก็ไม่แปลก
"จะอาบน้ำใช่ไหม งั้นทำเบา ๆ หน่อยนะ อย่าเสียงดังพี่จะนอน"
"ค่ะ" พรรณรายาพยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำเหมือนอย่างทุกวัน แต่มันกลับเงียบงันไปหมดเลย
ร่างบางหันมองไปยังสามีที่นอนหลับอยู่บนเตียง มันอดถอนหายใจไม่ได้เลยจริง ๆ ในใจก็ได้แต่คิดว่า อะไรมันทำให้เขาเปลี่ยนไปได้เร็วและมากขนาดนี้
จากความรู้สึกของคนที่อยู่กันมานาน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านี่มันแปลกมาก แค่ไหน
#วันต่อมา
"พี่นุทานอาหารเช้าค่ะ" ขณะที่กำลังยืนเตรียมอาหารอยู่นั้น พรรณรายาก็เห็นสามีเดินลงมาอย่างเร่งรีบ เพราะตอนที่ลงมาเขายังจัดเนคไทของตัวเองอยู่เลย จะรีบอะไรขนาดนั้น
"เอ่อ พี่ต้องรีบไปทำงานต่อน่ะ วันนี้มีประชุม แล้วก็มีนัดคุยงานกับผู้บริหารจากอังกฤษด้วย"
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินก่อนก็ได้ค่ะ แค่ยี่สิบนาทีมันไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" พรรณรายาพูดอย่างหนักแน่น เห็นเขารีบอย่างนั้นก็เข้าใจว่างานคงจะล้นมือไม่น้อยเลย แต่ก็ไม่ควรห่วงงานจนไม่สนใจเรื่องสุขภาพตัวเองแบบนี้สิ
"โอเค"
"งานเยอะแต่ก็ต้องแบ่งเวลาทานอาหารด้วยค่ะ สุขภาพแย่ไปไม่ใช่เรื่องดีเลย"
"ตอนเย็นไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อพี่นะ แล้วก็กินก่อนได้เลยไม่ต้องรอ ถ้าพี่กลับดึกก็ปิดบ้านนอนได้เลยไม่ต้องห่วง"
"....."
"พี่ไปก่อนนะ"
พรรณรายากำลังจะเปิดปากพูดแต่สามีก็ลุกพรวดเดินออกไปก่อนแล้ว เธอยังไม่ทันได้คุยอะไรกับเขาเลย จะรีบอะไรขนาดนั้น
แต่ในความเร่งรีบของเขาก็ทำให้เขาลืมโทรศัพท์มือถือของตัวเองเหมือนกัน ที่ตอนนี้นั้นวางไว้อยู่บนโต๊ะกินข้าว จะตามเอาออกไปให้ก็ไม่ทันแล้วสิ เพราะเขาขับรถออกไปแล้ว ทางเดียวที่จะเอาให้เขาได้นั่นก็คือต้องขับรถตามไป
ติ๊ง ~
ขณะที่เธอกำลังจะเลิกสนใจนั้นจู่ ๆ ก็มีข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามาในมือถือของสามีตัวเอง มันสว่างวาบพร้อมกับโชว์ตัวอย่างข้อความขึ้นมา
L : มาหรือยังคะ รอนานแล้วนะคะ
แค่ข้อความเพียงประโยคสั้น ๆ ประโยคเดียว เล่นเอาใจเธอแป้วไม่เป็นท่าแล้ว เจ้าของข้อความเป็นใครกันนะ ใครกันที่ส่งข้อความนี้เข้ามา
ติ๊ง ~
L : รีบ ๆ มานะคะ
พรรณรายาพยายามไม่ใส่ใจ กักกลั้นอารมณ์ข่มใจเอาไว้ และพยายามปลอบใจกับตัวเองว่า นี่อาจจะเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือใครสักคนที่สนิทกับเขาและทำงานด้วยกัน เพราะเขาเองก็มีสังคมเพื่อน คนรู้จัก คนสนิท ตามสไตล์นักธุรกิจเหมือนกัน
เขาคงไม่นอกใจหรอก ใช่ไหม เราคบกันมาตั้งนานนี่นา รักกันมากใคร ๆ ก็รู้
บรืน ~
เสียงรถของภานุขับกลับเข้ามา ซึ่งเขาน่าจะนึกได้ว่าตัวเองลืมของอะไรไว้ เลยวนรถกลับมาเอา
"รายาเห็นโทรศัพท์พี่หรือเปล่า"
"เอ่ออยู่..."
ภานุก้มหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินออกไปทันที มันยังวางอยู่ที่เดิมเพราะเธอไม่เคยแตะต้องมันเลย แค่เห็นเพราะหน้าจอมันสว่างขึ้นมาพร้อมกับตัวอย่างข้อความจากหญิงปริศนาก็เท่านั้น
เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก เป็นนักธุรกิจใหญ่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ถ้ามีข่าวว่าคบชู้ ทุกอย่างได้จบเห่แน่ ๆ
- ผู้เขียน
