บทที่ : 05 ครอบครัวที่อบอุ่น
1478 คำ
#ห้าปีต่อมา
เวลามันผ่านไปเร็วมากเลยนะ แป๊บ ๆ ก็เรียนจบกันแล้ว และก็ได้แต่งงานกันในที่สุด หลังแต่งงานพรรณรายากับภานุก็ย้ายออกไปอยู่ที่บ้านของตัวเองที่พ่อกับแม่สร้างไว้ให้เป็นเรือนหอให้อยู่ด้วยกันหลังแต่งงาน
ทั้งสองต่างคนต่างแยกย้ายกันทำงานของตัวเอง ความจริงเขาอยากให้เธออยู่บ้านทำหน้าที่แม่บ้านด้วยซ้ำ แต่พรรณรายาเพิ่งเรียนจบ เธออยากใช้วิชาการที่ตัวเองเรียนมาได้ทำงานบ้าง และที่บริษัทของพ่อเธอก็ยังรอการสืบทอดตำแหน่งผู้บริหารอยู่เช่นกัน
เธอมีเพื่อนเยอะขึ้นมากในช่วงชีวิตที่มหาวิทยาลัย เริ่มปรับตัวตามที่แม่ให้คำแนะนำ มีเพื่อนมีสังคม แต่เพื่อนสนิทก็ยังมีคนเดียวอยู่ดี
หลังแต่งงานอะไร ๆ มันก็ดีไปหมดเลย ครอบครัว ความรัก ความหวานซึ้ง จนใคร ๆ ต่างก็พากันอิจฉาและยกย่องให้เป็นครอบครัวตัวอย่างเพราะเขาแสนดี อบอุ่น สุภาพบุรุษ พูดเพราะ มันก็ไม่แปลกใช่ไหมที่เธอรักเขามากตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ ยิ่งนานวันยิ่งรักมากขึ้น ไม่มีลดน้อยลงเลย
#เช้าวันหนึ่ง ณ บ้านแสนอบอุ่น
ฟึ่บ ~
"อือ พี่นุ ตื่นแล้วเหรอคะ" พรรณรายาถูกกอดจากด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ขณะที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่
"ตื่นแต่เช้าทำอาหาร ตอนเย็นกลับมาก็ต้องทำอาหารอีก เหนื่อยแย่เลยนะ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นข้างหูภรรยาสาว
"ไม่หรอกค่ะ ฉันมีความสุข ทำเพื่อครอบครัวไม่เหนื่อยเลยค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ช่วยนะ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม"
"ไม่ต้องเลยค่ะ ฉันทำคนเดียวดีกว่า พี่ทำเป็นที่ไหน เดี๋ยวหม้อไหม้อีก" พรรณรายากลั้นขำเมื่อนึกถึงสมัยแต่งงานใหม่ ๆ ตอนนั้นภานุอยากจะโชว์ฝีมือทำอาหารให้ภรรยา แต่ตัวเองทำไม่เป็นเลย ห้องครัวเละพังไม่เป็นท่า
"แต่พี่อยากช่วย"
"ฉันทำจะเสร็จแล้ว พี่จะไปวิ่งไม่ใช่เหรอคะ ไปสิ กลับมาอาหารก็ตั้งโต๊ะเสร็จพอดี"
"เอางั้นก็ได้ครับ"
#เวลาต่อมา
"เหนื่อยขนาดนี้ พี่ว่าเราอยู่แต่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ" ภานุพูด เห็นภรรยาต้องเหนื่อยทำงานสารพัดขนาดนี้แล้ว เขาก็อดห่วงไม่ได้เลย ถ้าวันหนึ่งมีลูกกันขึ้นมาจริง ๆ เธอคงได้เหนื่อยมากกว่านี้
"บอกแล้วไงคะว่าไม่เหนื่อย เป็นภรรยา ก็ต้องทำหน้าที่แม่บ้านด้วย ฉันเต็มใจทำค่ะ"
"ถ้ารายาจะทำงานที่บริษัทจริง ๆ พี่ว่าเราจ้างแม่บ้านดีกว่าไหม" เพื่อไม่ให้เธอต้องทำงานหลายอย่างจนเหนื่อยมากไป ร่างกายรับไม่ไหว แบบนี้เป็นทางออกที่ดีกว่า
"พี่นุคะ ฉันทำได้จริง ๆ ค่ะ แค่นี้เอง ฉันดูแลพี่นะคะ พี่เป็นสามีรายานะคะ"
"พี่รู้"
"งั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้วค่ะ"
"ทำไมถึงได้ดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะเรานี่"
ต่อให้เขาจะชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมให้เธอคิดตาม หรือทำตามที่เขาบอก มันก็เปลี่ยนใจเธอไม่ได้จริง ๆ เพราะเธอยึดมั่นที่จะทำแบบนี้แล้ว เธอไม่ได้เหนื่อยเลยที่จะต้องทำแบบนี้ เธอเต็มใจด้วยซ้ำ
"พี่ควรทำยังไง เราถึงจะเชื่อพี่บ้าง"
พรรณรายาไม่ได้ตอบกลับอะไร พอถึงเวลาทั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำงานที่บริษัทของตัวเอง
*********
#บริษัทเพชรรายาพรรณ
"คุณจี๋เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะไปข้างนอกนะ คงไม่ได้วนกลับมาอีก ฝากคุณจี๋ช่วยส่งเอกสารไปทางอีเมลด้วย แต่ถ้าไม่ด่วนก็วางไว้บนโต๊ะให้ฉันได้เลย"
"ค่ะคุณรายา"
"อ้อ ช่วยเคลียร์ตารางงานให้ฉันด้วยนะคะ"
"ได้ค่ะ"
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งเรียนจบหรือเปล่า เธอมีความสุขและสนุกกับการ ทำงานแบบนี้มาก เลิกงานตรงนี้กลับไปก็ได้ทำงานบ้านต่อ มันไม่ได้เยอะแยะอะไรเลย ถือว่าเป็นงานอดิเรกของเธอเลยด้วยซ้ำ นิสัยของเธอเป็นคนที่ชอบทำอะไรเองอยู่แล้ว ไม่ชอบให้คนอื่นทำให้
#บริษัท P. PHANU
พรรณรายามาที่บริษัทของภานุ ตั้งใจที่จะมาเซอร์ไพรส์เขา และเป็นครั้งแรกเลยที่ได้มา เพราะปกติเธอไม่เคยมาวุ่นวายที่นี่ ถึงจะเคยถูกเขาชวนมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
ตึก ตึก ตึก ~
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นปูนเป็นจังหวะขณะที่หญิงสาวกำลังเดินไป เธอสวย สูง หุ่นดี มีเสน่ห์ จนสะดุดตาของใครหลาย ๆ คนที่บริษัท พวกเขาพากันมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียว
มันก็ไม่แปลกเพราะพรรณรายาไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้งเดียว ไม่มีใครเคยเจอหน้าเธอมาก่อน และคนที่รู้จักก็เห็นทีว่าจะมีแค่ภานุคนเดียว
"เข้าไม่ได้นะคะ !!"
" ??? "
พรรณรายามองด้วยความตกใจ เพราะจู่ ๆ ก็ถูกห้ามไม่ให้เข้าไปข้างใน แต่พอมาคิดแล้วก็พอเข้าใจได้ ผู้หญิงคนนี้คือเลขาของภานุสามีของเธอ ถึงยังไงการนัดคนอื่นเข้าหาก็ต้องผ่านเลขาก่อนอยู่แล้ว ที่บริษัทของเธอก็เป็นแบบนี้
"คะ ฉันมาหาคุณภานุค่ะ"
"ทราบค่ะ ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ ถ้าไม่ได้นัดเข้าพบไม่ได้ค่ะ"
"แต่ฉันเป็น..."
"จะเข้าพบท่านประธานต้องนัดเข้ามาล่วงหน้าก่อนเพื่อจัดตารางงานและคนเข้าพบค่ะ ถ้าไม่ได้นัดไว้ รบกวนกลับไปก่อนนะคะ ให้เข้าพบไม่ได้จริง ๆ ค่ะ"
"งั้นช่วยบอกเขาทีค่ะ ว่าคนชื่อพรรณรายามาหา" พูดเสียงแข็งขึ้น เพราะเริ่มไม่พอใจแล้วล่ะกับการใช้น้ำเสียงของเลขาของสามีเธอคนนี้
"ดิฉันแจ้งไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ เชิญกลับค่ะ"
"ฉันชื่อพรรณรายา เป็นภรรยาของคุณภานุค่ะ เข้าไปได้หรือยังคะ ??"
"......" เลขาของภานุถึงกับหน้าเจื่อน มองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตาค้าง รู้มาอยู่เหมือนกันว่าประธานบริษัทแต่งงานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเจอหน้าภรรยาของเขาสักครั้งเลย
"ตกลงฉันจะเข้าไปได้หรือยังคะ ??"
"ค่ะ ๆ เชิญค่ะ"
พรรณรายาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน นี่ถ้าแสดงกิริยาใส่เธอแย่ ๆ อีกครั้งเดียว องค์แม่ได้ลงชัวร์ ๆ เลยล่ะ นี่ไม่ได้เป็นคนเก่ามานานแล้ว อย่าให้ต้องปลุกความร้ายขึ้นมาอีกเลย จะพากันรับไม่ได้เอาเปล่า ๆ
"รายา !! มาที่นี่ทำไมถึงไม่บอกพี่"
"บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ ฉันซื้อข้าวกลางวันมาให้ค่ะ พนันได้ว่าพี่ต้องยังไม่ได้กินแน่ ๆ"
"รู้ใจ พี่ยังไม่ได้กินครับ มัวแต่ทำงานน่ะ ว่าจะให้เลขาไปซื้อให้อยู่"
"เลขาพี่ ต้องปรับปรุงน้ำเสียงการให้บริการหน่อยนะคะ ต้องปรับพฤติกรรมเยอะเลย"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เขาไม่ให้รายาเข้ามาค่ะ ก็เข้าใจนะคะว่าไม่ได้นัด แต่การใช้น้ำเสียงไม่ผ่านเลยรายาไม่ชอบ พี่ต้องจัดการนะคะ ตักเตือนหน่อยก็ดี ถ้าไม่ใช่รายาแต่เขาเป็นคนอื่น เขาทำบริษัทพี่เสียหายแน่ ๆ"
"อย่าไปโกรธเขาเลย เมื่อก่อนพี่ก็ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแบบนี้แหละ จนมันวุ่นวาย พี่ก็เลยต้องออกคำสั่งเด็ดขาด ให้เข้ามาไม่ได้ถ้าไม่ได้นัด"
"นี่เข้าข้างกันเหรอคะ ?"
"เปล่า ๆ พี่ก็แค่อธิบายให้ฟัง"
"เอาเถอะค่ะ รายาก็แค่เตือนด้วยความเป็นห่วง"
"เดี๋ยวพี่จะจัดการให้นะ อย่าอารมณ์เสียไปเลย"
"....."
"ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงแวะมาหาพี่ได้ล่ะ"
"ไม่มีอะไรค่ะ แค่แวะมาหา แล้วเดี๋ยวก็จะกลับบ้าน" ถ้าไม่มีประชุมเธอก็จะกลับบ้านเร็ว กลับไปแวะซุปเปอร์ซื้อของสดกลับไปแช่ตู้ที่บ้าน และก็เตรียมตัวทำอาหารไว้รอสามีกลับมาตอนเย็น
"อ๋อ.."
"เย็นนี้พี่อยากกินอะไรดีคะ เดี๋ยวรายาทำให้"
"อะไรก็ได้ครับ ฝีมือรายาอร่อยหมดแหละ"
"หืม ปากหวาน !"
"งั้นวันนี้ ต้องมีรางวัลให้คนปากหวานซะแล้วสิ" มองเธอแล้วยิ้มอยากมีเลศนัย สายตาอย่างนั้น ท่าทางอย่างนั้น เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร
"พูดอย่างกับว่าทุกคืนไม่มีรางวัลงั้นแหละ"
"แต่คืนนี้ต้องพิเศษหน่อยไง"
"คนบ้า !"
- ผู้เขียน
