บทที่ : 08 ไปให้เห็นกับตา
1362 คำ
#สามวันต่อมา
ภานุออกไปโดยที่ยังไม่ได้บอกกล่าวภรรยาของตัวเองสักคำ เขาดูเร่งรีบไปหมด พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าเองราวกับว่าจะไปไหนไกล ๆ และนานมากเป็นเดือน
เขาแปลกไปทำไมเธอจะดูไม่ออกล่ะ นั่นสามีเธอนะ อยู่กันมาตั้งหลายปีแล้ว
แต่ผู้หญิงน่ะเวลาที่ได้สงสัยอะไรเข้าแล้ว จนกว่าจะได้คำตอบที่ถูกต้องนั่นแหละเธอถึงจะเชื่อ ใครพูดก็ไม่มีทางเชื่อหรอก
ตู๊ด ~~
( สวัสดีค่ะคุณรายา )
"คุณจี๋คะ ฉันรบกวนขอข้อมูลที่บริษัทของคุณภานุไปดูงานหน่อยสิคะ พอดีฉันจะตามไป แต่ติดต่อเขาไม่ได้"
( ได้ค่ะ เดี๋ยวจี๋ส่งให้ในไลน์นะคะ )
"ขอบคุณค่ะ"
ก็เขาทำตัวให้น่าสงสัยเอง ถ้าพูดอะไรทำอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ เธอก็ไม่ทำแบบนี้หรอก ไม่อยากทำด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่อยากรอให้มันคาใจไม่จบ
ติ๊ง ~
Jee : อันนี้เป็นชื่อโรงแรมค่ะคุณรายา ส่วนข้อมูลอย่างอื่นไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ
รายา : ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบคุณนะคะ
เลขาส่วนตัวส่งรูปโรงแรมและเส้นทางมาให้ พรรณรายารีบเก็บข้าวของแล้วขับรถตามไปทันที ตลอดเวลาที่เดินทางเธอเองก็ยังเอาแต่คิดไม่ตกเรื่อง้น กลัวคำตอบที่จะต้องรับรู้ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
สุดท้ายแล้วมันจะเป็นยังไงต่อ จะต้องเลิกกัน ฟ้องชู้ ฟ้องสามีฐานมีชู้ หรือหย่ากันเงียบ ๆ แล้วแบ่งสินสมรสกัน หรือจะยังอยู่ด้วยกันบนความคลางแคลงใจ บนความรู้สึกระแวง ไม่มีความสุข
ไม่นานนักพรรณรายาก็มาถึงโรงแรมที่เลขาของตัวเองนั้นส่งข่าวให้ คุยงานแบบไหนกันนะถึงได้พากันมาโรงแรมหรูหราขนาดนี้ ถึงจะเป็นบริษัทอย่างเขาแต่คำนวนค่าใช้จ่ายแล้วมันก็ไม่คุ้มอยู่ดี
อุตส่าห์ได้มาถึงแล้วแต่กลับกลัวซะงั้น เธอไม่กล้าลงจากรถเลย เพราะมันกลัวไปหมด สุดท้ายก็กลัวคำตอบอยู่ดีนั่นแหละ
"เฮ้อ..." คนตัวเล็กนั่งเอามือจับพวงมาลัยไว้แน่น ก่อนจะเอาหน้าฟุบลงไปพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ ไม่รู้ว่าอยู่แบบนี้นานเท่าไหร่ สุดท้ายเธอก็ต้องลงไปอยู่ดี เพราะคำว่าอยากรู้เพียงคำเดียวเลย
"ขอโทษนะคะ คุณภานุพักห้องไหนคะ พอดีฉันตามมาทีหลัง แต่ไม่รู้ว่าเขาพักห้องไหน"
"ใช่คุณภานุเดชหรือเปล่าคะ ?"
"ใช่ ๆ ค่ะ"
"สักครู่นะคะ"
"คุณภานุเดชพักห้อง902 ชั้นที่18 ค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ"
ดีหน่อยที่พนักงานโรงแรมไม่สงสัยอะไรเลย นั่นคงเป็นเพราะเธอบอกว่ามากับเขาแต่มาทีหลัง พรรณรายารีบขึ้นลิฟท์ไปด้านบน ชั้นที่ว่าเนี่ยมันเป็นห้องวีไอพีเลยนะ พอรู้ก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะเปิดห้องวีไอพีให้พนักงานตัวเองอยู่
ชั้น 18 ห้อง 902
พรรณรายายืนอยู่หน้าห้องที่ว่า ก่อนที่มือเล็กจะค่อย ๆ ยกขึ้นเคาะประตู เพราะเธอไม่ได้ขอคีย์การ์ดมาจากพนักงาน แต่อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริง ๆ ยังไงก็ต้องเจอ เรื่องที่เธอสงสัยถ้ามันจะมีก็คงจะหนีความจริงไม่พ้นหรอก
แกร๊ก ~
ประตูห้องเปิดออก แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอกลับไม่ใช่สามีที่เป็นเจ้าของห้อง กลับเป็นเลขาของเขา เลขาคนใหม่ของเขาที่เพิ่งรับเข้ามาทำงานได้สักสองปีนี่เอง
"คะ คุณรายา !?"
"ตกใจทำไม กลัวอะไรฉันเหรอ ?"
พรรณรายาพูดเสียงแข็งพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง ก่อนจะเดินสวนผู้หญิงคนนั้นเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอกำลังใจสั่นแล้ว อยากรู้แล้วว่าสิ่งที่เธอสงสัยมันจริงใช่ไหม
"คะ คุณรายาคะ อย่าเข้ามาเลยนะคะ"
"ทำไม !?"
"คือว่า.."
ยังไม่ทันที่ผู้หญิงตรงหน้าจะพูดอะไรอีก ก็มีคนเดินออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งนั่นก็คือภานุสามีของเธอ เขาเดินออกมาด้วยสภาพที่ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียว
"ระ รายา !? มาที่นี่ได้ยังไง ! " สีหน้าของภานุดูตกใจมาก เรียกว่าหน้าถอดสีเลยก็ว่าได้
"พี่ทำอะไรของพี่คะ" ถามเสียงสั่น มองสามีที่ยืนหน้าเหวออยู่ตรงหน้าสลับกับผู้หญิงที่เป็นเลขาซึ่งอยู่ห้องเดียวกับเขา
ทุกคนเงียบไม่มีใครตอบอะไรเธอเลย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ตอบไม่ได้ หรือมันอาจจะหนักใจถ้าจะต้องตอบ
"ฉันถามว่านี่มันเรื่องอะไร !!" พรรณรายาตะคอกใส่เสียงดัง พร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ มันรู้สึกเจ็บรู้สึกจุกจนบรรยายไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าสามีที่บอกว่ารักนักรักหนา จะกล้าทำแบบนี้กับเธอ
"ทำไมไม่ตอบเล่า ! มันยากอะไรนักหนา นอกใจก็คือนอกใจสิ เป็นผู้ชายก็กล้ายอมรับหน่อย !!"
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะรายา พี่ไม่ได้ทำแบบนั้น"
"คุณรายาใจเย็นก่อนนะคะ ฟังกันก่อน"
"หุบปาก ฉันไม่ได้ขอความเห็นจากเธอ !"
น้อยนักที่ใครจะถูกเธอตะคอกใส่ด้วยถ้อยคำที่รุนแรงแบบนี้ เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองมาโดยตลอด อะไรที่เคยทำแล้วคนอื่นรู้สึกไม่ดีรู้สึกแย่ เธอก็จะปรับปรุงตัว ไม่ทำมันอีก แต่ก็ใช่ว่า เธอจะไม่เอากลับมาใช้ ถ้าต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้
เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง และไม่ชอบการถูกเอาเปรียบ ไม่ชอบการถูกหักหลัง และเรื่องแบบนี้คือเรื่องที่เธอเกลียดมากที่สุด
"ก็ถ้ารายาไม่ฟัง ก็กลับไปเถอะ พี่ยังมีงานต้องทำต่อ"
"ว่าไงนะ ! ก็ฉันขอให้พี่อธิบาย ฉันไม่ได้ขอให้ผู้หญิงคนนี้อธิบาย พี่พูดมาสิ พี่นอกใจฉันใช่ไหม !"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ" ภานุพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า ท่าทางของเขาดูไม่สนใจความรู้สึกของเธอตอนนี้เลย
"พี่รู้ตัวบ้างไหมว่าพี่เปลี่ยนไปมากแค่ไหน กลับบ้านดึกทุกคืน บางวันก็กลับเช้า แถมพี่มาจองโรงแรม ห้อง VIP อยู่กับเลขาสองคนอีก ไหนล่ะคะ พนักงานคนอื่นที่บอกว่าจะมาด้วย ยังไม่เห็นหัวใครสักคนเลย"
"อย่ามาหาเรื่องพี่ที่นี่ดีกว่า กลับบ้านไปเราค่อยคุยกัน พี่ไม่อยากทะเลาะที่นี่ มันเสียเวลางาน"
แทนที่จะปลอบใจ แทนที่จะอธิบายหรือพูดหว่านล้อมให้เธอกลับ เขากลับพูดจาเสียดสีจนเอาเธอนั้นยืนกำมือแน่น
พอได้เห็นท่าทางที่เย็นชาของสามีแล้ว พรรณรายาถึงกับยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามข่มอารมณ์ระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้อยู่
"คุณรายาคะ ดิฉันอธิบายได้นะคะ จริง ๆ เราสองคนไม่ได้พักด้วยกัน"
"เธอสินะ ที่ใช้ชื่อย่อไลน์ว่า L เก่งนะ หน้าตาก็ดี แต่ไม่มีปัญญาหาผัวเอง !"
" หยุดก้าวร้าวใส่คนของพี่นะรายา"
"เขาปกป้องเธอขนาดนี้ ที่ฉันสงสัยคือเรื่องจริงสินะ"
"กลับไปก่อน แล้วเราค่อยไปคุยกันที่บ้าน พี่ยังมีงานที่ต้องทำ"
"ทำไมคะ นี่เอาแต่ไล่เมียตัวเอง เพื่อที่จะได้อยู่กับชู้ งั้นเหรอคะ ?"
"รายา !"
"เฮอะ ! ฉันโคตรผิดหวังเลย"
พรรณรายาเดินออกมาจากห้องนั้น พร้อมกับร้องไห้จนตัวสั่นคลอน มันทั้งจุกทั้งเจ็บ ความรู้สึกนี้มันโคตรแย่เลย ผู้ชายที่รักมาเป็น 10 ปี อยู่ ๆ เขาก็หมดรักและมีชู้ เป็นอะไรที่..อธิบายไม่ถูกจริง ๆ
- ผู้เขียน
