“น้องดา...” เธอพูดไม่ออก รู้สึกว่าก้อนอะไรสักอย่างแล่นขึ้นมาจุกที่คอหอย ไม่รู้จะอธิบายยังไง เวลานี้เธอหวาดกลัวเขาจับใจ พยายามดิ้นรนหนี แต่สู้แรงเขาไม่ไหว
“พี่รุจน์ใจร้าย น้องดาจะไม่ชอบพี่รุจน์แล้ว อุ๊บ!” พูดออกไป เธอก็ต้องยกมือปิดปากตัวเอง เขามองเธออย่างอึ้งๆ ก่อนจะเหยียดยิ้ม
“แกล้งทำมาพูดว่าชอบฉัน ฉันไม่หลงกลง่ายๆ หรอก”
“พี่รุจน์ปล่อยน้องดาไปเถอะค่ะ” เธอดิ้นหนี อับอายขายขี้หน้าเหลือเกิน อยากจะมุดพื้นหนี ที่เผลอพูดอะไรไม่คิดออกไปแบบนั้น วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองสติหลุด ทำอะไร พูดอะไรออกไปอย่างขาดสติ
“ไม่ปล่อย บอกแล้วไงว่าจะซื้อ”
“แต่น้องดาไม่ขายแล้ว” เธอเพิ่งรู้ว่ากำลังเถียงกับเขาคอเป็นเอ็นอยู่ใต้ร่างเขา เมื่อเนื้อตัวเกือบเปลือยกำลังเสียดสีกับที่นอนกว้าง
“อย่ามองนะคะ” ณดายกมือขึ้นปิดป้องตัวเอง เธออายจนหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงกับสายตาของเขา ร่างอวบคลานหนี ไหนเขาบอกว่ารังเกียจยังไงล่ะ
