“ช่างเขาเถอะ” กังสดาลหันหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เธอเดินไปหลังร้านอย่างไม่ไยดีจนพนักงานในร้านต้องออกปากว่าเจ้านายของเธอช่างใจแข็งเหลือเกิน
“แก้ว”
“คะ?” เกดแก้วหันไปตามเสียงเรียก เห็นเจ้านายสาวที่กำลังยืนถือร่มอยู่ในมือ
“พี่กั้งมีอะไรคะ”
“เอาร่มไปให้เขาหน่อย บอกให้เขากลับไปด้วย” กังสดาลพูดแค่นั้น ก่อนกลับขึ้นไปชั้นสองของตัวอาคาร เธอเปิดร้านอาหารประมาณสิบโมง ช่วงเช้าเป็นช่วงเตรียมวัตถุดิบ ตอนกลางวันลูกค้าจะแน่นร้าน และซาลงไป ก่อนที่ลูกค้าจะเยอะอีกครั้งในตอนเย็นหลังเลิกงาน อาหารของทางร้านเน้นอาหารเพื่อสุขภาพ ราคาย่อมเยา จึงมีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาอย่างหนาตา อาจเพราะบรรยากาศของร้าน เพลงฟังสบายๆ และความเป็นกันเองของเจ้าของร้านนั่นเอง ร้านของเธอจึงขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทางร้านไม่ได้ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ตัดปัญหาหลายอย่าง ทั้งการทะเลาะวิวาท หรือเสียงของคนเมาที่อาจรบกวนแขกโต๊ะอื่น พอสี่ทุ
