“คุณชอบกินอะไรคะ” เธอเอ่ยถาม ขณะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวหลังร้าน เพราะเขายอมปล่อยและหลีกทางให้เธอแต่โดยดี
“ผมอยากกินคุณครับ...” เชาวน์พูดเสียงเบามาก...
“คะ?” เพราะเขาพูดเบามาก เธอเลยต้องหันมามอง ตะแคงหน้าเล็กน้อย คล้ายถาม... ว่าเขาพูดอะไร
“คุณเองก็ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอครับ เห็นยุ่งทั้งวัน เอาเป็นว่าผมจะเป็นลูกมือคุณก็แล้วกัน” เชาวน์เปลี่ยนเรื่อง ขณะเดินตามเธอเข้าไปในครัว
น่าแปลกที่เชาวน์รู้สึกว่าเธอเป็นสาวไม่ประสา มากกว่าจะเป็นแม่ม่าย แม่ร้าง พอได้อยู่กันอย่างใกล้ชิด ความเย็นชาและไว้ตัวของเธอดูเหมือนจะมลายหายไป คล้ายกับว่ามันเป็นแค่เกราะกำบังภยันตรายเพียงเท่านั้น แต่เขาได้ทลายกำแพงน้ำแข็งนั้นออกไปเสียแล้ว
“คุณสังเกตด้วยเหรอคะ”
“สังเกตสิครับ ผมจะสังเกตทุกคนที่ผมใส่ใจน่ะครับ” เธอได้ยินเขาพูด แบบนั้นก็ชะงัก รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“เอ่อ... เราทำสเต๊กกันดีไหมคะ” เธอรื้อของสดจากตู้เย็น
