สายป่านสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงละเมอของคนป่วยบนเตียง เธอตะแคงหน้าแนบหูใกล้ๆ กับปากของเขาได้ยินเขาเพ้อว่าหนาว
“คุณพายหนาวเหรอคะ ทำไงดีล่ะ” เธอหันรีหันขวางตรงเข้าไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่มให้เขาหลายๆ ผืน แต่เขาก็ยังบอกว่าหนาว
“คุณพายคะ คุณพาย” เขาตัวสั่นจนเธอทำอะไรไม่ถูก
“เห็นแข็งแรงไม่น่าป่วยง่ายขนาดนี้” เธอยืนมองเขาอย่างชั่งใจ ก่อนจะค่อยๆ เลิกผ้าห่มขึ้น แล้วสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม
“อุ๊ย!” ทันทีที่เธอแทรกตัวเข้าไป เขาก็ดึงเธอไปกอดรัดแนบอกเหมือนเธอเป็นไออุ่นสำหรับเขา
“คุณพายคะ อื้อ...” เธอดิ้นแต่เขายิ่งกอดแรงแนบใบหน้ากับอกอิ่มของเธอไม่ยอมละห่าง
สายป่านอ่อนใจเลยยอมให้เขาซุกหาไออุ่นจากอกอวบๆ ของเธอ นอนได้ไม่เท่าไหร่เขาก็บอกว่าร้อน ปัดผ้าห่มอะไรออกจากตัว เธอจัดการเช็ดตัวให้เขาอีก ให้กินยาและเฝ้าเขาทั้งคืนจนเผลอหลับไปตอนรุ่งสาง
พายัพลืมตาตื่นอย่างงงๆ เขามองคนในอ้อมแขนที่กอดเอ
