“ป่านเปล่านะน้า”
“เอาน่า ไม่ต้องเขิน ไม่ต้องอายไป ฉันรู้ทันแกหรอกน่า” ประไพกระซิบกระซาบต่ออีก
“คิดได้นะน้า” เธอทำหน้าเมื่อย
“ไม่เสียแรงที่ฉันสอนแกไป แกได้เอาไปใช้บ้างก็ยังดี ฉันจะได้ไม่ต้อง เสียแรงเปล่า” ประไพยังพูดต่อไม่สนใจสีหน้าของลูกเลี้ยงสาวว่าจะเป็นเช่นไร
“ผมอยากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านมากกว่าครับ จะได้อาบน้ำด้วย แต่อยากให้สายป่านไปช่วยจัดเสื้อผ้าให้หน่อยได้ไหมครับ” พายัพพูดขึ้นเป็นเชิง ขออนุญาต ในเมื่อเธอแกล้งเขาก่อน เขาก็จะแกล้งกลับ ไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่ชอบหน้าเขาดีนัก เขาจะยิ่งทำให้เห็นหน้า อยู่ใกล้ๆ กันทุกวันเลยคอยดู
“ยินดีและเต็มใจเลยค่ะ ยายป่านรีบไปสิ” ประไพสั่งลูกเลี้ยง บิดาและมารดาเลี้ยงก็รู้เห็นเป็นใจเสียด้วย
“แต่ป่าน...”
“หรือว่าสายป่านรังเกียจผมครับนี่” พายัพแกล้งว่า ตีหน้าเศร้าจน สายป่านอยากจะตะกุยหน้าเขาให้เลือดซิบ เธอรู้ว่าเขาเล่นละคร
