เมื่อเหมิงจื่อถูกจ้าวเหล่าซื่อเรียกรั้งเอาไว้เช่นนี้ เขาจึงเดินกลับมาโดยไม่ได้พูดอะไร
จ้าวเหล่าซื่อสั่งการอยู่สองสามคำแล้วจึงเดินออกไปด้านนอก เมื่อเขาเดินมาถึงประตูโรงงาน หลิงอวิ๋นคิดอยากจะจัดการเขา แต่เมื่อตรึกตรองดูอีกทีแล้ว นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ต้องรออีกสักหน่อย
ชายฉกรรจ์ทั้งสามเห็นจ้าวเหล่าซื่อเดินออกไปแล้ว จึงเริ่มบทสนทนาทันที
“พี่เหมิง พี่ดูสิ ลูกพี่ใหญ่ยังไม่ไว้ใจพวกเราเลย เขาไม่ยอมให้พี่ไปสำรวจข้างนอก แต่กลับไปด้วยตัวเอง”
เหมิงจื่อรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตนเองอยู่กับจ้าวเหล่าซื่อมาเป็นสิบปีแล้ว แต่เรื่องเล็กน้อยแบบนี้เขากลับไม่วางใจตน ยิ่งทำให้ตนต้องเสียหน้าต่อหน้าพวกพ้อง ช่างน่าเสียใจเหลือเกิน
“เฮ้อ ถึงตอนนี้แล้วพวกนายยังมองไม่เห็นอีกหรือ ฉันนี่มองจนทะลุแล้ว ลูกพี่ใหญ่ก็เชื่อแต่ตัวเองเท่านั้น พวกเราก็อย่าไปเกะกะเขาเลย!” ชายฉกรรจ์อีกคนพ่นความอัดอั้นออกมา
