ตอนที่ 19 ลาฟเชียร์
944 คำ
10 นาทีต่อมา
เห้อ~
เหนื่อยชะมัด!
หลังจากที่ผมทักทายราชาเสร็จผมก็โดนขุนนางรุมล้อมเข้ามาเยอะเลย ในตอนแรกก็นึกว่าจะไม่เป็นที่สนใจสะอีกเพราะเป็นถึงรัชทายาทลำดับที่ 5 แต่ผลมันกลับตรงกันข้ามเลยละ
"-ท่านดรารอน์ ลูกสาวของข้าน่ารักมากนะครับ "
" -ท่านดรารอน์ให้ลูกชายของข้าเป็นผู้ติดจามท่านด้วยเถอะ "
" -ท่านดรารอน์โปรดไปบ้านของข้าสักครั้งเถอะ "
พวกขุนนางพูดแบบนี้ใส่ผมมากันทั้งนั้น ส่วนสาเหตุที่มันเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะว่า มันมีข่าวลือกระจายออกมาว่าจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเดฟีเรียไปหาผมทุกวัน ทำให้ตอนนี้คะแนนของผมนำโด่งจากพวกหมายเลย 1-4 ไปกันหมดแล้ว
บ้าที่สุด!
ตามจริงเรื่องแบบนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เห้อ~
ตุบ!
" โอ้ย! "
เสียงของเด็กผู้หญิงร้องออกมาหลังจากที่ตัวผมรู้สึกว่ามันมีอะไรมาชนด้านหลังของผม จากนั้นผมก็หันหน้าไปตามเสียงที่ร้องออกมาทันที แล้วก็เจอเด็กผู้หญิงผมยาวสีทองสวมชุดเดรสสีชมพู่ ดวงตาทั้งสองกลมโตนัยตาสีน้ำตาล กำลังนั่งอยู่เพราะชนผมเมื่อกี้
" เป็นอะไรไหมครับ? "
ผมถามออกไป แล้วก็ยืนมือขวาออกไปเพื่อให้เธอจับพยุงตัวขึ้นมา
" ขอบคุณคะ "
เด็กสาวตอบออกมา แล้วก็ยื่นมือของเะอมาจับมือของผมที่ยื่นออกไป
" อะ- องค์ชาย!! "
เธอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจหลังจากลุกขึ้นมา แล้วมองมาที่หน้าของผม
ครับๆ ผมเป็นองค์ชายเองครับ มันต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรือยังไง นี่เธอคิดว่าฉันเป็นผีหรือยังไงกันถึงได้ตกใจขนาดนั้น? ผมคิดในใจหลังจากที่ได้ยินที่พูดออกมา แล้วก็พูดออกไป
" ไม่เป็นอะไรนะครับ? "
" ค่ะ! "
เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ จากนั้นก็ก้มหัวลงเล็กน้อยให้กับผม แล้วก็พูดออกมาต่อ
" ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ ที่ฉันเดินไม่ดูทางจนเผลอไปชนองค์ชายเข้า- อย่าฆ่าฉันเลยนะคะ "
เห๋~
สามัญสำนึกของคนในโลกนนี้มันอะไรกั แค่เดินชนก็กลัวโดนฆ่าเลยเหรอ?
" มะ- ไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ "
" จริงนะคะ "
" ใช่ครับ! "
มผตอบออกไปแล้วก็มองไปทางเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแบบเฝื่อนๆ
จริงสิ!
เด็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกของบารอน.... บารอนอะไรสักอย่างละมั้ง รู้สึกว่าจะมาแนะนำตัวกับเราเมื่อกี้ด้วย แย่จริงความจำเรามันมีปัญหารึยังไง ได้ฟังมาเมื่อกี้ก็ลืมชื่อไปแล้ว
" เลดี้ชื่อว่าอะไรเหรอครับ "
ผมพูดออกไปด้วยใบหน้าปั้นยิ้มมองไปที่เธอ
" จะ- จะฆ่าล้างตระกูลเลยเหรอคะ มะ- เมื่อกี้ท่านบอกว่าจะไม่ทำอะไรไม่ใช่เหรอ "
แล้วทำไมถึงได้เข้าใจไปแบบนั้นได้ละเนี่ย เห้อ~
ยัยนี่จะคิดลบไปถึงไหนกัน
" ผมไม่ได้ืำแบบนั้นครับ แค่ถามเอาไว้เชยๆ ฮาๆๆๆ "
" ออ~ ฉันชื่อ ลาฟเชียร์ เมอร์ เซกรีพ ค่ะ "
" ครับ! "
บอกมาแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ อย่างนี้ต้องศึกษาตระกูลนี้สักหน่อยแล้ว ทำไม่ถึงได้สอนให้ลูกเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆที่เธอเป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้ กับมีความคิดจะโดนฆ่าอย่างเดียวเลย เด็กผู้หญิงด้านหน้าของผมตอนนี้เรียกได้ว่าน่าารักมากเลย แถมยังอายุใกล้เคียงกับผมเองพูดได้เลยว่า สเปค!
ไม่สิ ไม่สิ
นี่เราคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กที่ดูยังไงอายุก็ไม่น่าจะเกิน 5 ขวบ นี้เรากลายเป็นพวกคลั่งเด็กไปแล้วเหรอ แต่เดียวก่อนนะ! ตัวเราก็ยังเป็นเด็กอยู่เลยนิ งั้นก็แปลว่าไม่ผิด-
" ว้าย!!! "
ลาฟเชียร์ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจอะไรบางอย่าง ระหว่างที่ผมกำลังสับสนใจความคิดของตัวเองอยู่ แล้วเธอก็พูดออกมาค่อยๆ ขณะที่กำลังมองจานอาหารที่หล่นลงไปกับพื้นด้านข้างของเธอด้วยแววตากำลังเศร้า
" ไม่จริงนะ... "
" มีอะไรครับ? "
" อาหารหกหมดแล้วคะ กว่าฉันจะตักอาหารพวกนี้มาได้ต้องใช้เวลาตั้งเกือบ 1 ชั่วโมง "
ลาฟเชียร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดาย
เอ่ะ!
เรื่องจริงดิ ไส้กรอก 2 ชั้น เนื้อรมควัน 3 ชิ้น แล้วก็เส้นอะไรสักอย่างนิดหน่อยเนี่ยนะ ใช้เวลาไป 1 ชั่วโมง ผมที่ได้ยินที่เธอพูดออกมามองไปที่อาหารที่หล่นพื้นด้วยความแปลกใจ
แต่มันก็อาจจะจริง เพราะด้วยความสูงของเธอ การตักอาหารก็คงจะยาก แล้วพ่อของเธอก็คงห้ามไม่ให้เธอกินของพวกนนี้ด้วย เพราะผู้หญิงต้องรักษารูปร่างของตัวเอง
ตอนนี้ลาฟเชียร์เริ่มมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย อืม~ เอายังไงดีนะเรา? จะช่วยเธอไปตักอาหารใหม่ดีไหมนะ...
" องค์ชายอยู่นี่เอง หอ... หอบ... "
เสียงของเวโรนิก้าพูดออกมาจากทางด้านหลังของผม ด้วยน้ำเสียงกำลังเหนื่อยหอบและตกใจอยู่ ในระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องของลาฟเชียร์อยู่ จากนั้นผมก็หันหน้าไปทางเวโรนิก้าด้วยความสงสัยทันที เพราะตั้งแต่ที่ผมอยู่กับธอมา ไม่เคยเลยที่เธอจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจแบบนี้
มีเรื่องอะไรกันนะ???
- ผู้เขียน
