หลังจากที่ผมเดินตามเวโรนิก้ามาได้สักพัก เธอก็พาผมเดินมาถึงด้านหน้าของห้อง ที่มีประตูสีทองขนาดใหญ่ปิดเอาไว้อยู่ แล้วด้านหน้าประตูก็มีคนสวมชุดเกราะเหล็กปิดบังทั่วร่างกายเอาไว้ มีเพียงช่องตรงดวงตาเท่านั้นที่สามารถมองเห็นออกมาได้
และในระหว่างที่เดินทางมาที่นี่ ผมก็พยามคิดหาเหตุผลมาตลอดทางว่า ราชา! หรือพ่อของผมเรียกตัวผมมาทำอะไร แต่คิดเท่าไหร่มันก็คิดไม่ออก ตามจริงก็คิดออกนั่นแหละ แต่มันมีเยอะเกินไปขอไม่พูดดีกว่า เพราะมันเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น
" องค์ชายพยามเข้านะคะ! "
เวโรนิก้าที่อยู่ด้านหลังของผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงให้กำลังใจ แล้วก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากำเอาไว้ประมาณช่วงไหล่ของเธอ เหอะๆ พูดยังกับว่าจะมีเรื่องอะไรที่มันไม่ดีเกิดขึ้นเลย อย่าทำอะไรเป็นลางแบบนั้นสิ!
จากนั้นทหาร 2 คน ที่กำลังยืนอยู่ก็เปิดประตูให้กับผมทันที เมื่อผมได้รับกำลังใจจากเวโรนิก้าเรียบร้อย และเดินเข้าไปใกล้ประตู
ท
