“รู้ตัวไว้ก็ดีแล้วนี่”
พัลเลเดียมโพล่งออกไปทั้งที่หัวใจของเขาก็แทบขาดเหมือนถูกเฉือนออกเป็นชิ้น และทั้งที่รู้ว่ายิ่งประชดประชันมากเท่าไหร่ใต้สำนึกของเขาก็ยิ่งรวดร้าวมากเท่านั้น หากแต่เขาต้องทำเพื่อใช้แรงอารมณ์กลบฝังความหวั่นไหวของตัวเอง ลลิลหลับตาลงชั่วขณะ เธอไม่อยากคิดอะไรอีกเพราะในหัวมีแต่ภาพจินตนาการของพัลเลเดียมกับเวโรนิก้าเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันลำพัง เขาคงกอดผู้หญิงคนนั้น จูบผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่เคยทำกับเธอ ร่างบางค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นทั้งที่น้ำหยดหยาดลงบนแก้ม เธอยิ้มขมขื่น
“ค่ะ...ลิลรู้ตัวดี”
ลลิลตอบเสียงแผ่วและหันหลังให้หากยังไม่ทันก้าวขาก็ได้ยินเสียงของพัลเลเดียมเบื้องหลัง
“และอีกอย่าง...ถ้าคิดว่าปล่อยให้ตัวเองท้องแล้วฉันจะสนใจ เธอคิดผิดแล้วลาริมาร์ เธอเป็นแค่เมียตามทะเบียนสมรส มีสิทธิ์ตามกฎหมายแค่กระดาษแผ่นเดียวเท่านั้น!”
คำพูดนั้นเหมือนหมุดเล่มใหญ่ตอกตรึงหัวใจของเธอให้ยิ
