ศักดิ์ศรีแบล็คฮอว์กมันค้ำคอ
981 คำ
เวลาต่อมา...ณ มหาวิทยาลัยเอกชนเซนต์คาโร
ทว่าการติดรถมากับไต้ฝุ่นมันเป็นอะไรที่ผิดพลาดมาก เมื่อเขาดันขับมาส่งเธอถึงหน้าตึกคณะนิเทศเลยทีเดียว แบบนี้ใครมันจะกล้าลง บ้าเอ้ย! นั่นเพื่อนเธอนี่นา ขืนลงไปตอนนี้เธอได้ตอบคำถามยาว ๆ แน่
“ลืมอะไรไหม” เจ้าของรถที่เดินเกมมาจนถึงตอนนี้เอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเธอทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนจะลงก็ไม่ยอมลงสักที คงกลัวว่าเพื่อนในกลุ่มจะเห็นว่าเธอมาเรียนพร้อมเขาสินะ
“ไม่มีค่ะ ขอบคุณที่มาส่งถึงขนาดนี้นะคะ” มีอาเอ่ยลอดไรฟัน ทำไมเขาถึงได้สร้างเรื่องให้เธอไม่หยุดเลยล่ะ
“ตอนเย็นพี่มารับนะ แล้วเดี๋ยวเอายางไปเปลี่ยนกัน” ไม่วายเขาก็จัดการนัดแนะเธอเรียบร้อย ทำเอาหญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก
“เรื่องนั้นหนูจัดการเองได้ค่ะ เดี๋ยว...พี่ไต้ฝุ่น!” เมื่อเห็นว่าเธอจะปฏิเสธเขาอีกแล้ว ไต้ฝุ่นจึงเปิดประตูลงจากรถ และได้ยินเธอเรียกชื่อเขาเสียงหลงเชียว แต่รุ่นพี่หนุ่มก็ใช่ว่าจะหยุด เพราะเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ ทำเอานิสิตคณะนิเทศถึงกับรีบใส่ใจว่าหนุ่มฮอตตัวตึงแบล็คฮอว์กมาส่งใครกัน
“ไม่ลืมของใช่ไหม” เขาเอ่ยถามอีกครั้ง ในขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาก้าวลงจากรถมา ไอ้พี่ไต้ฝุ่น ไอ้ตัวอันตราย ‘ไอ้ผู้ชายจอมสร้างเรื่อง’ ไอ้บ้าเอ้ย...มีอาได้แต่สวดด่าเขาในใจ ทำไมวันนี้มันถึงได้น่าหงุดหงิดนัก
“ไม่ลืมค่ะ ไปก่อนนะคะ” เธองึมงำใส่ แล้วเดินไปเฉยเลย นั่นทำให้ไต้ฝุ่นส่งเสียงไล่หลังร่างระหง
“ตอนเย็นพี่รอตรงนี้นะ อยากกินอะไรโทรมาล่ะ”
“ฮะ?” ถ้อยคำของเขาที่ดังลั่นเสียขนาดนั้นทำเอามีอาหันขวับกลับไปมองเขาทันที เพ้ออะไรเนี่ย ทำอย่างกับมีเบอร์กันอย่างนั้นแหละ
“ตั้งใจเรียนล่ะ พี่เอารถไปเก็บก่อน” ไต้ฝุ่นทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ แถมยังเดินตัวปลิวไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปทั้งอย่างนั้น ปล่อยให้เธอรอรับแรงปะทะจากเพื่อน ๆ เพียงลำพัง
“ไอ้...” เธอได้แต่อ้าปากค้างเพราะโมโหเขาจะตายอยู่แล้ว
“กรี๊ด! ยัยมีอา! นี่มันอะไรกัน ทำไมแกถึงมากับพี่เขาล่ะ” น้ำรินที่ปรี่เข้ามาหยิกแขนเธอ ทำให้มีอาได้แต่ยกมือทึ้งหัวตัวเอง นั่นสิ! เธอมากับเขาทำไม ไหงชีวิตเธอถึงมีไต้ฝุ่นมาอยู่ในวงโคจรอีกแล้วล่ะ
“งุ้ย ๆ ไปคบกับพี่ไต้ฝุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่อะ สายฟ้าแลบมาก อิจฉาอ่า พี่เขาเท่มากเลย” เพื่อนสาวร่วมคณะเองก็พากันวิ่งแจ้นลงมาใส่ใจเธอตาแป๋ว แต่มันไม่ใช่เลย เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น
“เล่ามาเลยนะมีอา เธอไปสอยพี่ไต้ฝุ่นมายังไง”
“ไม่ใช่นะ ไม่ได้เป็นไรกันเลย” เธอรีบร้อนปฏิเสธ
“อย่าเขินเลยน่า มาส่งกันขนาดนี้แล้ว นะ ๆ เล่าหน่อย” เพื่อน ๆ พากันรบเร้าไม่เลิก ก็บอกว่าไม่ได้คบกันไง!
“ไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยนะ ขอขึ้นห้องก่อนได้ไหม” เธอปฏิเสธเสียงล้า ทำไมชีวิตเธอถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปี 3
ไต้ฝุ่นที่เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้ามาในห้อง ทำให้บัสมองแรงใส่เขา ดูท่าไอ้พวกนี้จะรู้ข่าวความคืบหน้าของเขาแล้วสินะ ทำไงได้วะ คนอย่างไต้ฝุ่นถ้าคิดจะทำอะไรขึ้นมาอย่างจริงจังมันก็จะต้องเห็นผลกันแบบนี้แหละ แน่นอนว่าเรื่องของน้องคนสวยนั่นก็ไม่มีพลาดแน่
“ระรื่นมาเลยนะมึง ไหงไวจังวะ” ราล์ฟเอ่ยถามเสียงเซ็ง ข้ามคืนเองนะ ไอ้เวรนี่มันได้มาส่งน้องมีอาที่คณะแล้วอะ
“ทำใจนะพวกมึง การไม่ถูกเลือกมันเจ็บกูเข้าใจ กูมันก็ของดีด้วยไง น้องเลยหวั่นไหวเป็นธรรมดา” คนเดินเกมนำเอ่ยอย่างไม่มีถ่อมตัว เน้นข่มนำไปก่อนค่อยสร้างเรื่องทีหลัง
“สรุปน้องเขาโอเคกับมึงเหรอ” เท็นถามย้ำ แต่ถ้ามันง่ายขนาดนั้นไต้ฝุ่นจะไปสนุกอะไร นี่มันแค่เริ่มเท่านั้น เขายังไม่ทันรุกเธอเลย
“เปล่า เพิ่งเริ่มเองนี่หว่า คนนี้บอกเลยว่ากูจะค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป” เขาว่า ทำให้เพื่อน ๆ ต่างหรี่ตามองไอ้ตัวดีที่ทำหน้าชั่วเสียเหลือเกิน
แต่ว่า...ในช่วงพักกลางวันนั้นเองคำว่า ‘ค่อยเป็นค่อยไป’ มันกลับถูกไต้ฝุ่นขยี้ทิ้งไว้ใต้ฝ่าเท้าไปเรียบร้อยเมื่อเขาลงมาเห็นว่าเธอนั่งกินข้าวอยู่กับไอ้หนุ่มหน้ามลที่ขึ้นชื่อว่า ‘อปป้าประจำมหา’ลัย’
“คิก ๆ แล้วพี่รุจก็แข่งกันแบบนั้นเหรอคะ ใจร้ายจริง ๆ”
“ก็พวกมันท้าพี่ไง สรุปชนะใส ๆ เลยล่ะ”
“เก่งจังค่ะ เรียนหมอแถมเป็นนักกีฬาบาสด้วย เท่มากเลย”
ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ไต้ฝุ่นก็ยิ่งยั๊วะ ไอ้เสียงหวาน ๆ อ้อน ๆ นั่นไม่เห็นเคยพูดกับเขาเลยล่ะ ทำไมกับไอ้หน้าวอกนี่ถึงดูอ่อนหวานใส่มันจัง แบบนี้มันสองมาตรฐานชัด ๆ เขาเป็นคนมาส่งเธอเลยนะ ชวนกินข้าวเที่ยงสักคำก็ไม่มี แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ศักดิ์ศรีแบล็คฮอว์กมันค้ำคอ
- ผู้เขียน
