ทีน่าตั้งคำถามและเห็นแววตาของชายหนุ่มหม่นแสงลง
“ผมอยากมาหาเธอใจจะขาด แต่...ผมทำผิดกับเธอไว้มากเหลือเกิน มากเสียจนคิดว่าชั่วชีวิตนี้หากเธอจะไม่อภัยให้ผมก็ไม่เสียใจกับความผิดของผม มันทำให้ผมคิดว่าต้องให้เวลาเธอ ผมพยายามอดทนทั้งที่เวลานั้นมันทรมานมากเหมือนต้องรอสิ่งสำคัญที่สุดตลอดชีวิตของผมเลยทีเดียว”
“มานี่เถอะทีน่า” ทิพย์ธาราบีบมือเพื่อนสนิทเบา ๆ “ให้เคนไปหายะหยา ให้พวกเขาได้ปรับความเข้าใจกัน แล้วฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังเอง”
เจ้าของร้านขายของเก่าไม่ว่ากระไรนอกจากเดินตามทิพย์ธาราออกไปข้างนอก ปล่อยให้เคนยืนนิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองชั่วครู่ก่อนชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง บ้านของทีน่าเป็นตึกในย่านการค้าก็จริงแต่กว้างขวางและได้รับการตกแต่งภายในให้โล่งโปร่งสบายตาด้วยไม้ดอกไม้ประดับ
ร่างสูงก้าวไปหยุดหน้าห้องหนึ่ง เขาได้ยินเสียงร้องอ้อแอ้และเสียงเพลงกล่อมเด็ก เคนผลักประตูและก้าว
