“ถ้าไม่มีธุระอะไรที่นี่คุณควรกลับไป”
“ผมตั้งใจมาที่นี่”
“คุณคงบังคับแม่ให้พามาอย่างนั้นสินะคะ”
“เปล่าเลย...ท่านตั้งใจให้ผมมาพบคุณ”
“โกหก!” มษยาหันขวับไปมองหน้าเขาเหมือนเอาเรื่อง แม้ชั่วขณะของสำนึกจะไหวหวั่นเมื่อได้สบนัยน์ตีน้ำเงินดุจท้องฟ้าเหนือห้วงมหาสมุทรยามราตรีคู่นั้นหากแต่เธอก็ต้องรีบข่มมันกลับลงไปใต้ก้นบึ้ง มุมปากอิ่มสวยเลิกขึ้น
“ฉันไม่เชื่อคุณหรอกค่ะ และก็จะไม่มีวันเชื่อใจผู้ชายที่มีแต่คิดแค้นคนอื่นอย่างคุณ”
“คุณมีสิทธิ์ที่จะคิดอย่างนั้น” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ ปราศจากความเคียดขึ้งและดุดันอย่างที่เคยเป็นมา นัยน์ตาคมคู่นั้นอ่อนโยนปราศจากความขุ่นแค้นอย่างที่เธอเคยเห็น และไม่ทันที่หญิงสาวรู้ตัวเขาก็ขยับเข้าใกล้เธอทีละน้อยกระทั่งเข้าไปชิดร่างเล็ก
“รู้ไหมว่าตอนที่คุณหนีมา คุณแม่ไปตามหาคุณที่บริษัทและผมก็ไม่รู้เลยว่าเซ็นใบลาออกให้คุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
มษยายิ้มขื่น “มันก็ไม่ไ
